Սիրելի Նունե Մովսիսյանի «Եղիշե Չարենց. Զարմանալի աշուն» փունջը բանաստեղծությունների ինձ գրավեց միանգամից։ Գիտեք նոյեմբերի նկատմամբ իմ խանդոտ վերաբերմունքը։ Նունեն այս փնջի տակ դրել էր Չայկովսկու հոկտեմբեր ամսվա երաժշտությունը, որն իմը չէ, երաժշտությունն էլ իմը չէ։ Այդ մասով բաց եմ թողնում։ Հետո Չարենցի վերջին՝ 1935-1937թթ «Վերջերգ» շարքն էի նայում։ Ու Նունեին հետաքրքիր կլինի. այստեղից ես երկու ստեղծագործություն՝ «Աշունը, ա՛խ, այնպես անցավ» և «Վերադարձած աշուն», այս շարքի մեջ մտցրեցի։ Եվ Թույլ տուր քեզ գեղեցիկ լինել, Նունե ջան, ինչպես դու ես վերնագրել քո հրապարակումներից մեկը։ Եվ շնորհակալ եմ առիթի համար, և այս ուրբաթով, որպես ընդհանուր պարապմունքի մասնակից, սկսեմ կարդալ նաև քեզ համար, սիրելիս։
Աշնանային ընթերցանություն. նոյեմբեր
Եղիշե Չարենց
Արմինեն պնդում է, որ «Քամին» ստեղծագործությունը, գիտեք, նոյեմբերի իմ խորհրդանիշն է, իմ տրամադրության, իմ ուժի, իմ թափառումի. ես եմ։ Ես կարդացել եմ ձեզ համար. փորձեցինք գտնել իմ բլոգում, ինչ-որ բան խանգարեց, բայց սա այն դեպքն է, որ կունենանք երկրորդ ընթերցումը։
Ես սիրում եմ այս վարժությունները ընթերցանության, և շատ լավ եմ զգում, որ Դավիթը Բլեյան այդպիսի առաջադրանքներ ունի, ընտրության իրավունք։ Եվ ամեն անգամ ընտրում է պարզապես կարդալը թվային ձայնագրիչով։ Երեկ նույնպես կարդում էր Դավիթը։ Ես կողքից լսում էի այնպես, որ կարծես չէի լսում. և ինձ այնքան սիրելի, այնքան հարազատ էր Դավթի ձայնը։ Շատ այդպիսի առաջադրանքներ, շատ այդպիսի խոսքեր, ընթերցանություն։
Ահա, հատուկ Նունեի համար՝ ես իր փնջին ավելացնեմ Եղիշե Չարենցի «Վերջերգը», որի ամեն մի տողը, ամեն մի դողը փոխանցվում է ինձ, ու ես հիմա այդ տողերի հետ եմ։ Ոչ մի բանի հետ պետք չէ կապել. պարզապես։
Չարենցը 1936-ին, Ծաղկաձորում, կալանքի մեջ փաստացի, իր ընտանիքով, և… վերադարձած աշուն…
Էլի 1939-ին, էլի աշնանը, էլի «Վերջերգից», առաջին տողով վերնագրենք՝ «Աշունը, ա՛խ, այնպես անցավ»… Զարմանալի 18 տող է. Լսեք ինձ…
Ուրբաթ է. սա էլ իմ հեռավար մասնակցությունը այսօր Մարմարյա սրահում։ Կհանդիպենք իրիկնային իմ գրում։
Ֆոտոխմբագիր՝ Արմինե Թոփչյան
#1496