Օրվա իմ փոստում Ո՞վ է կնքահայրը… «Մանանա» ռադիոյի ունկնդիրներին և իմ օրագրի ընթերցողներին ներկայացնեմ Աստղիկ Բլեյանի կնքահորը՝ Արթուր Շահնազարյան… Եվ քանի որ մենք միասին ենք մեր կյանքով-գործով 1980-ից, ու ես Արթուրի
Իմ քայլքը՝ կրթահամալիրի Բանգլադեշով, իմ Երևանով… Հայաստանով, ամենօրյա է, աշխատանքային, այսպիսով, որ գրագողությունը հետևողական իմ գրում-պատումում բացառեմ, Գրիգոր Խաչատրյանին էլ առիթ է, նորից հանդիպեմ, մենք-ես շարունակում ենք «ոչ թե աշխատել
— Հայրիկ, տես, առանց ջրի երկրագունդը սենց տեսք կունենար… Հայր ու որդի Բլեյանների խորհրդավոր-համատեղ գիշերվա ավարտին Դավիթը ցույց է տալիս լիալուսինը կլոր ու մեկնաբանում… — Էս քանի օրը ի՜նչ լուսին
Յուրաքանչյուրս… Ես, օրինակ, չնայած ձյուն ու բուքին, իբր նրանց բերած վտանգավոր ճանապարհներին, աշխատողների մի խմբով աշխատանքային ուրբաթն անցկացրի Արատես-Աղավնաձոր-Եղեգնաձորում, աշխատանքային շաբաթ օրը՝ աշխատողների մի այլ, մեծ խմբով՝ Ազատան-Գյումրիում, երգչախմբերով սեբաստացիական, հայտնի
Մնացածը՝ Նելի Արղությանի ֆեյսբուքյան էջում, սենսեյ Հայկուհու և սեբաստացի կարող դաստիարակների բահով պարը Նելի Արղությանի սցենարով բեմադրության այս ֆիլմով դիտեք… Վերջ. 2019-ի հունիսյան բանգլադեշյան պլեների մի ուղղությունը հեղինակային TV-ների փառատոնն
Հային անհրաժեշտ է գործել, լավ թե վատ, նա ամեն ինչ անում է, եւ կարող է պատահել, որ ոչ մի ազգ այնքան կրթության ու դաստիարակության կարիք չունի, ինչպես հայը, որի համար
«Ուսումնական Էջմիածին» նախագծի մեկնարկն է եթերում:
Շնորհակալ եմ 1in.am-ին, լրագրողներ Գոհար Հայրապետյանին և Ժիրայր Ոսկանյանին՝ իմ տեսագրի ստեղծման, այսպիսով իմ բլոգապատմանը թարմություն հաղորդելու համար։ Սա իմ անդրադարձն է այսօրվա հանրային, քաղաքական, պետական անցուդարձին։ Հարցնում եք իմ վերաբերմունքը
Մի ժամ է՝ գիշերվա երեքը, երբ ես ոչ միայն արթուն եմ…ննջասենյակում, Աստղիկ Բլեյանի թույլ լուսավորված օրորոցի մոտ, հայացքով կենտրոնացած փոքրիկ սամուրային քնած… Երկու ամսական դարձող, կնունքին պատրաստվող իսկակա՜ն սամուրայ… Երկար
Քեզի մեռնեմ, Էջմիածին… Երևանը ծանրանում է այնքան, որ նրանից թեկուզ մեկ օրով, առանց գիշերումի, թեկուզ առանց տանից-գործից կտրվելու, մի քանի ժամով փախուստը թերապևտիկ-անփոխարինելի է դառնում… Մեծ չէ ընտրությունը՝ Էջմիածին, Աշտարակ,