Կրթությունը հետպատերազմական Հայաստանում. կրթական համակարգի ինչպիսի՞ բացեր երևան եկան պատերազմական շրջանում։
Կեցցե Հարավը սեբաստացիական՝ Շամիրամ Պողոսյանի դպրոց—պարտեզը, իր համայնքով՝ մեծով—պստիկով, սկսած յուրաքանչյուր երկու տարեկանից. թվում է՝ Հոգատարության ուսումնական նախագծի, նրա ցուցադրություն—հանգանակության երեկվա տոնավաճառին ներկա էր հարավի մեր 2-11 տարեկանների ամեն մի ծնող… Այսպիսի՜ համերաշխություն՝ «Սեբաստացիներ»
Երբ բոլորը քնած են, Դավիթը, մայրիկը քնած են, Աստղիկն ու հայրիկն են արթուն․․․
Որքան էլ գլխիս խելք չի մացել (մայրս էսպես կասեր), ինձ պետք է տեղին հիշեցնել մեր պայմանվորվածությունների մասին։ Ասեք՝ տիար, դուք այս ժամին պիտի լինեք՝ էլի մեզ հետ, բայց այսինչ տեղում․․․ Երբ դա
Թիվ 1 Ստուդիա
Կանաչ Սասնալանջի հրավերը, որպես «Հոգատարություն» ուսումնական նախագծային շաբաթի երկրագործության ստուգատեսային բաց հարթակ, տեսեք՝ ի՜նչ գործուն արձագանք ստացավ Երևանի քաղաքապետարանի բնապահպանության վարչության և կանաչապատման կազմակերպության՝ ԿՇՄՊ ՀՈԱԿ—ի կողմից…
Թոշակը, այն էլ պետական պաշտոնյայի, հեշտ մարսվող բան չէ․․․ Շաբաթ օրվա վերջում, տան ճանապարհին ինքնազգացողությունս նկատելի վատացավ, կտրուկ բարձրացավ ջերմությունս, և այսպես․․․ Նման դեպքերում Լիլիթ Բլեյանի խելամիտ ճանապարհային քարտեզով ու հոգատար
Խոստովանում եմ, որ ձանձրույթից կզռռայի, եթե այսօր երկու տարեկան դարձած Աստղիկ Բլեյանը չլիներ։ Սիրուն չէր լինի՝ իմ այս պատկառելի տարիքում աջից—ձախից ասվեր՝ ինչ ես զռռում, տիար, զռռոցդ կտրիր։ Արմատական լուծում
Ուղղակի անկեղծ Ջան, ջան, ջան աշուն է, Տես, տես, տես՝ նախշուն է, Տանձ ու խնձոր ուտելու Նա մեզ այգի է կանչում: