Որքան էլ գլխիս խելք չի մացել (մայրս էսպես կասեր), ինձ պետք է տեղին հիշեցնել մեր պայմանվորվածությունների մասին։ Ասեք՝ տիար, դուք այս ժամին պիտի լինեք՝ էլի մեզ հետ, բայց այսինչ տեղում․․․ Երբ դա չի արվում, ինչպես չարեց Սյուզին Մարգարյան, երեկ Սեբաստիա սրահում մեր միջին–ավագ դպրոցների սովորող—աշխատողների հետ հեղինակային մանկավարժության ներկայացում—կլոր սեղանից հետո, երբ մենք 13։30 հանդիպեցինք Մարմարյա սրահում, չարեցին սեմինարի կազմակերպիչները, կարող էր, չէ՞, մեկը ներկայացնել—հիշեցնել—կարևորել ծրագիրը օրվա, համերգ—հանգանակությունը, այն էլ այնպիսի աստղերով, ինչպիսին ՀՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ Վահագն Հայրապետյանը և անվանի փողահար Ավագ Մարգարյանը, ես հայտնվեցի հիմար վիճակում՝ ողջ իրիկուն—գիշեր մեղքի—ամոթի զգացումով, նոր այս շուտափույթ հաղորդում—հաղթահարումով․․․ Մի անգամ էլ, էսպես՝ ու ինձ գրեք անհետ կորածների ցուցակում․․․ 

Իսկ այդ ժամին ես էլի ձեզ հետ էի, մենթոր—տիարը թոշակառու ուրիշ տեղ ու գործ չունի, բայց անցումով Արևելք—քոլեջ—Հյուսիս ճամփով, կարևոր իմ անելիքով, դադարներով․․․ Հանդիպեցի ո՞ւմ․․․ Այս լուսանկարով արդեն գիտեք՝ մեր հերոս Դավիթ Պետրոսյանին Վիգեն Ավետիսի հետ։ Դավիթն այնքա՛ն հավաստի պատմեց և դեռ կպատմի… Իսկ համերգին մարմարյա սրահում մեր պահվածքը, ասենք, իմ ներկայությամբ մեղմվեր, հետո՞․․․ Ես, իհարկե, իմ նոր աշխատանքն ընտրել եմ համապատասխան կրթահամալիրի այսօրվա պահանջներին և իմ կարողություններին՝ մենթորի մանկավարժական աշխատանքը, սա տիար—տնօրենի քողարկում չէ. այսպես մենք լիարժեք չենք օգտագործի մեր գործընկերության ներուժը։  Այսպես դուք ոչ թե կօգնեք, այլ կխանգարեք, գոնե չեք աջակցի կրահամալիրի տնօրենի պարտականությունները կատարող մեր Սուսան Մարկոսյանին։ 

Երբեք մեր նյութական միջավայրը՝ հեղինակային մանկավարժությամբ ստեղծված, այդքա՜ն ամբողջական—ներդաշնակ—ներառական՝ հարմար, հետաքրքիր, կենսական չի եղել, իր ներս ու դրսով, ինչպես հիմա, կրթահամալիրով մեկ, կրթահամալիրն էլ՝ այսքան համապատասխան իր կոչմանը, որպես փորձարական հետազոտական միավորում, մանկավարժության հեղինակի լաբորատորիա․․․ Երեկվա մեր շրջայցը, առաջին օրը՝ մայր դպրոցով, պիտի հաստատեր սա, ու․․․ եղավ։ Այդ հաստատումը կունենանք մեր Հոգատարության շաբաթ—ստուգատեսով, այսօր Հյուսիսում, շաբաթվա բոլոր օրերին, կրթահամալիրով մեկ։ Համեցեք, բաց են մեր շրջայցերն էլ, կլոր սեղան—ներկայացումներն էլ. սրանք ցուցադրական—զարմացնող չեն, սրանք մեր ջանքերով ձեռքբերումների փոխանցումների հարթակներ են․․․ Մի խնդրանք ունեմ հետևողական՝ օդափոխությունը շուրջօրյա, շենքով մեկ․ մի՛ անտեսեք որևէ պատրվակով։ Ա՛յ, առտու այսօր ընտանիքով՝ Արմինեն, Դավիթը, Աստղիկը և ես, դուրս եկանք տանից, ես անջատեցի բաքսին մեր ու սենյակների օդանցք—պատուհանները բաց թողեցի․․․ Իրիկունը ցո՞ւրտ կլինի, ոչինչ, բայց տուն կմտնենք՝ որպես օդափոխված տարածք․․․ Դա մեր դիմադրողականության 70%—ն է։ Հաստատ․․․ 

Ավարտեմ հոգատարության մասին այսպիսի դիտարկումով, որ տեղեկացման ձևով ստացել է յուրաքանչյուրը Լուսինե Փաշայանից։ Այ սա կոնկրետ հոգատարություն է, որ միշտ եղել է մեր կյանքում, որ այս շաբաթով ձեռք է բերում նաև ուսումնական արժեք, և որը նոյեմբերի 30-ից հետո կլինի մեր օրացույցով շուրջտարյա ուսումնական նախագիծ։ Եվ սեբաստացի կրթական համայնքին, նրա «Սեբաստացիներ» հիմնադրամին, որպես պատվեր, կստիպի ավելի երևելի դառնալ մեր հանրային կյանքում։ Գրում է մեր կրթահամալիրի աշխատողների արհմիութենական կազմակերպության ղեկավար Լուսինե Փաշայանը։ 

Սիրելի մարդիկ, անցած շաբաթվա ընթացքում մեր գործընկեր Փիրուզայի  հաշվեհամարին փոխանցեցինք հանուն Էմիլիի առողջության մեր հանգանակած գումարը՝ Արհեստակցական կազմակերպության կողմից լրացումով: Փիրուզան շնորհակալ էր և հուզված: Ընդհանուր գումարի կեսը հավաքվել է: Իրենք կապի մեջ են Մանուկյան Լուսինեի հետ, որ օգնում է հիվանդանոցի հետ կապի հարցում:  

Հրաշքներ լինում են: Հավատանք… Երեխան հիմա լավ է զգում: 

#1910