— Հայրիկ, կախարդական գուլպան ինչո՞ւ գնաց…- հարցնում է գործով տուժող մեր Դավիթ Բլեյանն ավտոմեքենայում, օրվա վերջին, երբ մենք հանդիպել ենք վերջապես՝ իմ սանիկ, մեր սիրելի երաժիշտ-կոմիտասագետ Արթուր Շահնազարյանին այցելելու համար:
Դավիթ Բլեյանը երկու օր պարտեզ չի գնացել (խնդիրներ՝ ականջի ու կոկորդի), ու «Պապա, ես պարտեզին կարոտել եմ: Ես Արամին չեմ ծեծում: Արամն իմ ընկերն է: Ես Արամի հետ խաղում եմ:
Որ հարցերն անպատասխան չմնան, հարցեր, որ ամենաշատն են հնչում իմ օրերում հիմա՝ փողոցում, տաքսիում, այլուր – բոլորն են ճանաչում – ահա, օրերի հարցը իմ օրագրում: — Ինչի՞ էլ քաղաքականությամբ չեք
Բավարար է։ Ուզում եմ խոսել ուրբաթ օրվա կրթահամալիրի խորհրդի նիստից իմ տպավորության մասին։ Մեր խորհուրդը՝ որպես կառավարման բարձրագույն կոլեգիալ մարմին, յուրահատուկ է: Նրա հետաքրքիր դարձող բլոգը, վստահ եմ, շնորհիվ Հերմինե
Օրագրի ընթերցողը, ով հավանել է Կենտրոն TV-ի «Հայկական ուրբաթ»-ի իմ հաղորդումը, հարցնում է՝ ի՞նչ է հայրենիքը, խնդրում է հայրենիքը թոփ 3-ի շրջանակում տեղավորվեմ: Հայրենիքը ամենից առաջ լեզուն է։ Իմ ընտանիքը,
Դավիթ Բլեյանի հետ կիրակի կարևոր որոշում ենք կայացրել: Նախ՝ հիմնել ենք ավտոնորոգման արհեստանոց. Ստեփան հորեղբայրը չգիտի, բայց իրեն ենք հանձնելու այդ գործի զարգացումը, ինձանից ի՜նչ վարպետ: Բայց երկուսով՝ ես ու
Սովորական պատում անսովորի մասին Պիետրո Շաքարյանն իսկական ամերիկացի է՝ անմիջական-գործնական-տիրական… Լիլիթ Բլեյանի միջոցով հայտնվեց Բանգլադեշում 2013-ի այս օրերին ու ինչքա՜ն հետևողական «հարցաքննում» էր ինձ։ Այդպես էլ անհայտ մնաց՝ ինչի՞ն էր
Յուրա Գանջալյանը թարգմանաբար ներկայացնում է Հեդրիկ Սմիթի «Նոր ռուսները» գրքի մի հատվածը, որ պատմում է 25 տարի առաջվա կրթահամալիրի և Աշոտ Բլեյանի մասին։ Ծանոթացեք. հետաքրքիր հայացք է։
Սիրով քար եմ նետում Մարիետ Սիմոնյանի ուղղությամբ. ձեռս գնում է։ Նախ՝ չեմ կարող անարձագանք թողնել կրթահամալիրի Միջին դպրոցի ղեկավարի, մայրենիի հայտնի դասագրքերի հեղինակի ու համահեղինակի (որտեղ ես, Սուսան Մարկոսյան, քարը
ჯონი როდარი საბავშვო მწერალი ჩემი მეგობარია პედაგოგიურ სამუშაოს დასაწაყისიდან 1980-დან. მისი მა სტროფებით უნდა დავიწყო “ანდრი”-ს მიცემული ჩემი დაპირება. “მარქსი უტოპისტი არიყო, ძლიერი ფანტაზია ჰქონდა. დღესაც სკოლის ხვალინდელი დღის ხედვისთვის