Մենք պատրաստվում ենք Դավիթ Բլեյանի ու իր կուկուների խմբի բացմանը: Չարչարվեցինք. համեցե՛ք ձեր ֆոտոօբյեկտիվներով, 2-4 տարեկանների սեբաստացիական հերթական, նորացված աշխարհ: Դավիթն էլ է պատրաստվում։ Շաբաթ օրը Րուզան մորաքույրը և իր-մեր Արմենը անցկացրել են Դավթի հետ, մեր տանը: Դավիթը ցերեկը քնել է ուշ, բայց քնել է, է՜… ուշ արթնացել, երբ Ռուզանը գնացած է եղել ու… լաց ու կոծ դրել.
– Մորաքույր Րուզանին եմ ուզում…
Այսպիսի կապ:

Մեր հերոսի ատամը ցավում է. երկուշաբթի պիտի առաջին անգամ ատամնաբույժ տեսնի… Այլ լուծում չկա, հաստատ է, որ ես չեմ մասնակցի, չեմ պատկերացնում իմ անելիքը. մորաքույրը այսպիսի բարդ դեպքերի համար է: Տեսե՜ք, ինչ զգույշ, շնորհքով է կտրել Դավթի մազերը. картинка:

– Ի՞նչ օր ա արդեն,- շաբաթ և կիրակի անպայման հարցնում է Դավիթը՝ հաստատելով ընտանիքում միասին անցկացնելու իրականությունը:

– Չեմ ուզում,- կարճ պատասխանում է Դավիթը:
– Ինչո՞ւ,- սկսում եմ սիրած ընթացքը…
– Որովհետև չեմ ուզում…
— Ի՞նչ անենք, ո՞նց անենք, որ ուզենաս, ախր ես շատ եմ ուզում…- աղվեսանում եմ…
— Որ ուզեմ` կուզեմ, կիմանասչես իմանա, հետո մայրիկը կգա, կգա-կգնա, չի մնա՝ կգնա…
Կռահեցիք, երևի զրուցում ենք լողարանում…
— Ի՞նչ ենք անելու այսօր, հայրիկ, ո՞ւր ենք գնալու:
Ես ընդմիջում եմ վերցնում…
– Հայրիկ, կիրակի է, չէ՞… Չեմ ուզում` դու Մեդիա գնաս…
Լսել է, ամեն ինչ լսում-հասկանում է մեր հերոսը: Հեշտ-դժվար շրջան ենք մտել ու դեռ գլխի չենք:

– Հայրիկ, փորս ցավում է…
Արթնացել, եկել դիմացս կանգնել է կտրած մազերով «Աշոտիկը»:
-Ի՞նչ անենք, Դավիթ ջան, որ անցնի…
– Լողանանք՝ կանցնի, հայրիկ…

 

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Ծիրանը ոնց որ արև լինի, հայրիկ

Մեր օրն սկսվեց Մոցարտով. մենք վայելում ենք Դավթի «Օհանավանի Գարիկ պապիկի»՝ իմ քրոջ ամուսնու, Նազենի, Էդիտ, Սուսան Հովհաննիսյանների հայրիկի, Նազենի կրտսերի, Սերժի ու Գոռի պապիկի, իմ լավ ընկերը դարձած փեսայի

Անթերի երգով, հայրենիքի ճամփով՝ հեծանվով, լողով, հավեսով…

Կարդացեք Չարենցի «Ռեքվիեմը»՝ Կոմիտասի հիշատակին։ Այս օրերին առանձին տողեր շարունակ ինձ հետ են… Հնչյուններ ես հավաքել Հենքի համար քո երգի Դու՝ հանդերից մահաբեր Հայրենական եզերքի,- Եվ հայրենի հանդերի Մրմունջներից չմարող

Հեծանվով, քայլքով, բարձունքին՝ մշտական ֆիզիկական շարժման ու մտավոր ճիգի մեջ…

— Պա՛պ, բա շունիկները ո՞նց են աչքերը փակ ծնվում-ապրում… Իրենց մայրիկի ծիծիկները գտնում… Պա՛պ, քանի՞ օր են այդպես անտես մնալու… Դավիթն արթնացավ այդպես՝ Ռոքսիի քոթոթների պես, աչքերը՝ փակ, միտքը՝ արթուն…