Մենք պատրաստվում ենք Դավիթ Բլեյանի ու իր կուկուների խմբի բացմանը: Չարչարվեցինք. համեցե՛ք ձեր ֆոտոօբյեկտիվներով, 2-4 տարեկանների սեբաստացիական հերթական, նորացված աշխարհ: Դավիթն էլ է պատրաստվում։ Շաբաթ օրը Րուզան մորաքույրը և իր-մեր Արմենը անցկացրել են Դավթի հետ, մեր տանը: Դավիթը ցերեկը քնել է ուշ, բայց քնել է, է՜… ուշ արթնացել, երբ Ռուզանը գնացած է եղել ու… լաց ու կոծ դրել.
– Մորաքույր Րուզանին եմ ուզում…
Այսպիսի կապ:

Մեր հերոսի ատամը ցավում է. երկուշաբթի պիտի առաջին անգամ ատամնաբույժ տեսնի… Այլ լուծում չկա, հաստատ է, որ ես չեմ մասնակցի, չեմ պատկերացնում իմ անելիքը. մորաքույրը այսպիսի բարդ դեպքերի համար է: Տեսե՜ք, ինչ զգույշ, շնորհքով է կտրել Դավթի մազերը. картинка:

– Ի՞նչ օր ա արդեն,- շաբաթ և կիրակի անպայման հարցնում է Դավիթը՝ հաստատելով ընտանիքում միասին անցկացնելու իրականությունը:

– Չեմ ուզում,- կարճ պատասխանում է Դավիթը:
– Ինչո՞ւ,- սկսում եմ սիրած ընթացքը…
– Որովհետև չեմ ուզում…
— Ի՞նչ անենք, ո՞նց անենք, որ ուզենաս, ախր ես շատ եմ ուզում…- աղվեսանում եմ…
— Որ ուզեմ` կուզեմ, կիմանասչես իմանա, հետո մայրիկը կգա, կգա-կգնա, չի մնա՝ կգնա…
Կռահեցիք, երևի զրուցում ենք լողարանում…
— Ի՞նչ ենք անելու այսօր, հայրիկ, ո՞ւր ենք գնալու:
Ես ընդմիջում եմ վերցնում…
– Հայրիկ, կիրակի է, չէ՞… Չեմ ուզում` դու Մեդիա գնաս…
Լսել է, ամեն ինչ լսում-հասկանում է մեր հերոսը: Հեշտ-դժվար շրջան ենք մտել ու դեռ գլխի չենք:

– Հայրիկ, փորս ցավում է…
Արթնացել, եկել դիմացս կանգնել է կտրած մազերով «Աշոտիկը»:
-Ի՞նչ անենք, Դավիթ ջան, որ անցնի…
– Լողանանք՝ կանցնի, հայրիկ…

 

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Պնչեթռուկ հայր ու որդի՝ իրենց նախածննդյան-ծննդյան գիշերով… Ասեք՝ շնորհավոր…

Քնեցի մեղքի զգացումով. Արմինեն՝ հագեցած ուսուցչական-ընտանեկան հոգսերով, գումարած այսպիսի երթևեկությամբ Երևանում մեքենայով, Դավիթ ու Արմեն երեխաներով ու Աշոտ Բլեյանով, Բանգլադեշից Խանջյան հասնելը. մա՜հ, կասեր Համլետ Խաչատրյան ճարտարապետ ընկերս… մնաց երկու

Անսովոր կազմակերպում սովորական երեխաների համար…

«Ձմերուկն ու Դավիթ Բլեյանը». այս նկարաշարը ծնվեց-բեմադրվեց իրական սցենարով, երբ իրիկունը 7-8-ի արանքում Բանգլադեշի մի մեծ ձմերուկով տուն մտա… Դավիթը չթողեց, որ շորերս թամամ փոխեմ, սոված էի՝ հաց ուտեմ. ինձ

Ադրիանայի ծամակալի ու թունոտ բաների մասին

Երևանյան քննչական մեկուսարանը և հիվանդանոցը բանտի են նման՝ յուրահատուկ հոտով գաղջ (չօդափոխվող), երկա՜ր ձգվող միջանցք՝ ձախ ու աջ կողմերում՝ դռներով խուլ, խցերով… Պառկի, հիվանդ ես, կալանավոր ես, պառկի-նստի-ընդունի… — Մենակ