— Տիար ջան, ասում ես… Էս տաքսիստին նայի, ինչ ա անում, լրիվ գժվել են մեր տաքսիստները, ոնց եմ փողոց դուրս գալիս ամեն օր… — Բա տես, տես՝ ոստիկանական մեքենան ոնց
Գազարի, կաղամբի, բազուկի նկատմամբ իմ թուլությունը հայտնի է. հում, մաքրած, տռուզ-ամբողջական կամ խոշոր կտրտած, մատչելի առօրյայում՝ որպես կերպարներ մեր միջավայրում… Հյուսիսի մեր աղջիկները երեկ այդպիսի մի սեղան-ցուցադրություն, «համեցեք-համտես արեք» էին
Հարցազրույցը թատրոնի տնօրեն՝ Գեորգի Կվաբրիձեի հետ Հարցազրուցավար՝ Քնարիկ Ներսիսյան [youtube https://www.youtube.com/watch?v=RYyZIm7rZWg]
Աշխարհը փոխող ժպիտ-մանկավարժությունը Ու հիմա այդ ամենակարող ժպիտ-մանկավարժությամբ, կոմիտասյան երգով, պարերգով իմ ընկերների հետ Թբիլիսի եմ գնում, որտեղ դեռ իմ հուշերի մանկապարտեզին եմ հանդիպելու՝ աթոռակներին քարացած նստած, վախվորած ու անհամարձակ
Գիտեք, «շատ»-ը «լավ»-ի հետ ես ոչ միայն խուսափում եմ գործածելուց, այլև տիարի իմ իրավունքով հանում եմ այն ձեր խոսքից, երբ իմ ձեռքն եք ընկնում․․․ Սա այդ դեպքը չէ․ ուզում եք՝
Օրվա գրի վերնագիրը, որ հայր ու որդի Բլեյաններինն է, երեկ ծնվեց Արմինեի մեքենայում՝ դպրոցի անձրևոտ ճանապարհին, ու լրացվեց Գևորգ Հակոբյանից տնօրենի լիազորությունները ետ առնելու իմ ճամփորդությամբ, երբ հեծանվով պտույտ արեցի
Թող Սուսանը թարգմանի շարունակաբար Դավթի ռուսերեն ֆրազախոսությունը, ինչպես это было круто՝ զիլ էր… Շաբաթվա սկզբին Դավիթը մայրիկին հարցնում է. — Քանի՞ օր մնաց հայրիկի գալուն… Երբ լսում է պատասխանը՝ երեք
«Հայ-վրացական հանրակրթական կամուրջներ» նախագծով կրթահամալիրի աշխատանքային խումբը Թբիլիսիում է: