Ես չեմ պարում միայն նրա համար, որովհետև սիրում եմ այն, պարում եմ սովորելու, սովորեցնելու և տարածելու համար․․․Խոսքն ամբողջությամբ կարդացեք հեղինակի՝ Ավագ դպրոցի Տիգրան Արամյանի բլոգում․․․ Տիգրանին մեր, այսպես յուրաքանչյուր սեբաստացու,
Սիրով ու պատրաստակամությամբ ընդունել եմ, չեմ ուզում առողջանալ, թող հիվանդ մնամ… Այսպիսի առողջ խոսքը նույնպիսի շարունակություն պիտի ունենա։ Օրը, ետկիրակիի իմ գիրը ես սկսում եմ այս ունկնդրության կրկնումով։ Զուր չհետաձգեցի ես
Իմ գի՞րն է այդպիսին։ Շաբաթը շաբաթ օրով՝ երեկով ավարտվում, այսօր՝ կիրակիով սկսվում է հաջո՞րդ շաբաթը, թե՞ շաբաթը կիրակիով այսօր ավարտվում, երկուշաբթիով է սկսվում նոր շաբաթ, իսկ երեկ, անցնող շաբաթվա վեցերորդ՝
Սեղանի վրա նախշուն, ինքնաշեն, կիսաբաց, ձեռագիր բացիկը գրավեց-տարավ․․․ Դավթին․․․ Ադրիանայից․․․ Իմ երազկոտ դասընկեր․․․ Երազկոտը, թվում է, հե՛նց սազ է գալիս Ադրիանային. նա մեր տղայի մեջ է տեսել երազողին․․․ Դավիթ երազող՝
Հիմա հիշում եմ բոլոր օրերս հին ու անցած, Լուսազարդ ու թևավոր օրերս հին ու անցած։ Այսպես եղել է 1990-ականներին, երբ Աշտարակում, լքված մի նախկին ուսումնարանի շենքում-տարածքում Աշտարակի գիտավանի նախաձեռնությամբ ստեղծեցինք
Ի՞նչ է ուզում ինձանից կապույտ մորմոքը հրի… Ի՞նչ է ուզում քո հոգին, հազարամյա Նաիրի՛: Եվ ինչո՞ւ ես դու փռել իմ դեմ քո բույրը բոլոր Եվ իմ մորմոքը վառել թախիծներով ահավոր:
Եթե ուզում եք մեկ նախադասությամբ, երեկը՝ դեկտեմբերի 12-ը, շնորհիվ Դավիթ Բլեյանի, տարվա 365 օրերից առանձնակի դարձած ծննդյան օրով. մեր տուն-Արևմտյան դպրոց-Ագարակով կրթահամալիրի երեկվա օրվա աշխույժը վկա։ Դավթին լսեք. երբ չորս
Չկարծե՛ս երբեք, թե աշխարհը մեր — Մեզանից է, որ սկիզբ է առնում. Անցյալը հանկարծ այնպես է հառնում, Որ… շփոթմունքից մենք թռչում ենք վեր: — Ուրեմն, լարի՛ր միտքըդ հուրհուրան, Որ հուրն
Ես շարունակում եմ Չարենց կարդալ, բարձր, ինքս ինձ համար, լսելի… Ուզում է մե՜րկ լինեմ ես, ու անսփոփ, ու անօգ, Որպես մեռել մի հրկեզ, որպես կորած մի մանուկ… «Արթմեդ» կոչվող բուժկենտրոնի
Խորը, խորացող աշունը, աշնան հոգեվարքի ժամին փչող քամին, որ թռցնում է դեղին նժույգները իրա, այնքա՜ն իմն են, որ հռետորական է հնչում հարցը՝ ինչո՞ւ ես կիրակի օրով, այնքա՜ն բնական շաբաթ օրվանից