Մարթա Ասատրյանին հանդիպեցի Մեդիակենտրոնի մոտ՝ կրթահամալիրի ավագ դպրոցի պատանիներով, հիմնականում տղաներով շրջապատված. «Երևանի ջրանցքները» նախագծով Մալաթիայի ջրանցքից քայլում-խոսում են։ Միասին լինելու, քաղաքն իր իրական խնդիրներով հայտնաբերելու-խնդիրները քննարկելու կենսական ուժն է…
Դավիթ Բլեյանը ո՞նց պիտի արձագանքեր կատարվածին, երբ երեկ՝ կիրակի առավոտ, ինձանից լսեց Նեկտար իմ քույրիկի-իր հորաքրոջ մասին․․․ Ասում էինք՝ Արտաշեսը պապիկ է, ամենատարիքով ապրողը մարդկանց-գիտցածի մեջ Դավթի, իսկ Նեկտարը տատիկ
Իմ օր-գիր-պատումը ամբողջությամբ կարող էր բռնել երկարօրյա ուսուցման կազմակերպիչ Սեդա Վիրաբյանը՝ նշանավոր դարձող Սիդոնյա մանկավարժը… Խնդրեմ, հաշվեցի Հյուսիսում մեր, գեղարվեստի ուսումնական տանիքին հինգ տղա (ոչ մի աղջիկ) ինքնամոռաց ապրում են ինչպես
Արազ, ինձ մի ճամփա տուր, Իմ յարին կարոտցել եմ: Մարինե Մխիթարյանը գիտի դեպի Տիարի սիրտը տանող ամենակարճ, հուսալի, հետաքրքիր ճանապարհը՝ հեծանիվ-հայրենագիտություն-հարսանիք, այս անգամ Արագածոտն-Աշտարակում, մարզային երիտասարդական կենտրոնի մասնակիցներին հունիսյան ազգագրական
Ես սարեն կուգայի, դուն դուռը բացիր… Ձեռըդ ծոցդ տարար, ա՜խ արիր, լացիր: Վո՜ւյ, վո՜ւյ, վո՜ւյ, վառվում եմ, Վո՜ւյ, վո՜ւյ, վո՜ւյ, հալվում եմ, Հալվում, վառվում եմ… Ժողովրդական տունը, որպես քաղաքաշինական-կենցաղային-մշակույթ, որ
Կոտրեր գերաններ, խախտեր է սըներ… Կեցցենք բոլորով, որ աշխատում-ապրում-գործում ենք Կրթական պարտեզի Սարալանջին: Վաղուց սպասված նախագիծ… ասում եք դուք, հարթակ, որտեղ յուրաքանչյուրը կարող է գալ, նստել, կարդալ, զրուցել, ժամադրվել, վայր,
Վարար անձրև թափեք, ծով արեք… Հով արեք, սարեր ջան, հով արեք… Ես Կոմիտասի «Հազար ու մի խաղ» ժողովրդական երգերի ժողովածուի առաջին հիսնյակի խաղերից առաջին երգն եմ կարդում, լսվե՞ց՝ կարդում. ու
Կիրակի առավոտյան վճռական սկսեցի քանիցս հետաձգած մի նախագիծ՝ կարդում եմ Կոմիտաս՝ երգարան, «Հազար ու մի խաղ»… Վերակազմեց՝ Արթուր Շահնազարյանը, «Կուլտուրալ ռենեսանս» հիմնադրամի պատվերով, 2015թ. … Կոմիտասի գրառած մի քանի հազար
Շշուկով անուշ կանչում ես ինձ․․․ Դժվար չէր իմ չտրորած կածաններով Տաթև Բլեյանի համար ընտրել Վահան Տերյանի այս տողերը՝ գողտրիկ, անծանոթ, որի անդրադարձը կգտնեք Չարենցի՝ Տաթևին սիրելի «Կապույտում», «Հայրենիքում»․․․ — Աչքդ լո՜ւյս,
Աղջիկներին մեր հեծանվորդ ես թողեցի Հրազդան գետի-Երևանյան լճի Սեյրան բարձունքին․․․ Միքայելը ճանապարհի վստահելի ընկեր է, անձրևն էլ, պարզվեց, չէր թուլանալու, ուժեղանալու էր. ճիշտը Ծովակալ Իսակովով նրանց շրջադարձ-վերադարձն էր Մայր դպրոցի հեծանվային ակումբ։ Իսկ