Աստղիկ Բլեյանը, որ երեկ դարձավ յոթ ամսական, հասունության յուրահատուկ թեստ հանձնեց։ Մինչ այդ էլ Արմինեն պատմում էր․պետք էր ստուգել… Առավոտյան ութն անց է. ես ու Դավիթը ճանապարհվում ենք Բանգլադեշ, Դավիթը՝
Ամարուան քա՜ղցր գիշեր. գլուխը կամին վրայ դըրած` Աշխատանքի սուրբ Ոգին կալերուն մէջ կը նընջէ: Կը լողայ մեծ Լըռութիւնն աստղերուն մէջ ծովացած: Անհունը` բիւր աչքերու թարթափով՝ զի՛ս կը կանչէ: Կարդո՞ւմ եք
Օրվա գրի հավելվածը Գիր է, պատմում եմ… Դավիթը Բլեյանը՝ այսքա՛ն հասուն, խոստումը քանի քայլով կատարեց, իմ ընկեր-սեբաստացի դարձած, իրեն լրիվ անծանոթ վարսավիր Իսրայելի մոտ եղավ ժամը 16։00, ոչ Ռուզան մորաքրոջ
Հունիսի 19-ի օրագրի հավելվածը։ Երևանում 20-րդ դարի 70-80-ականներին կառուցված բնակելի արվարձանների սահմանափակ տարածքում՝ թաղամասում, տեղավորել են մի քանի ուսումնական հաստատություններ՝ նախադպրոցական և հանրակրթական: Յուրաքանչյուր հաստատությանը (դպրոց, մանկապարտեզ), շենքից բացի, տրամադրվել
Մեր այլընտրանքը մանկությունը խրախուսելն է։ Լիլիթ Բլեյանի ինձ ուղարկած այս ռուսերեն հրապարակումը՝ «Ինչպես մանկությունն սպանել», ո՞նց անեմ, որ շատ մարդ, էլի շատ, որքան ինձանից կախված է, մարդ կարդա… Հեղինակի ու
Մարինե Մխիթարյան ջան, իսկական ոսկեհատիկ ես, Հարավի աղջիկներ, ես շատ էի ուզում, որ դուք այսպես՝ Ամբերդ գետի հունով անցնեք Ագարակի քարափից մինչև Ոսկեհատի Ճգնավորի այր, որտեղ ձեզ դիմավորեն Ոսկեհատի ձեր
Կրթահամալիրի Արատեսի դպրական կենտրոնի, Սևանի ճամբարները խնամքով-սիրով պատրաստել ենք։ Կեցցեն բոլորը՝ ճամբարների ղեկավարներ Մենուա Հարությունյանն ու Տիգրան Հակոբյանը, Միքայել Ղազարյանն ու Սմբատ Պետրոսյանը, ուսուցիչներ, աշխատողներ, սովորողներ, որ ջանք ու եռանդ
Մենուա Հարությունյանին՝ Արատեսի ուսումնական ճամբարի՝ Եղեգիսի բնության գրկում դպրոցի ղեկավարին մենակ չենք թողնի․․․ Սեբաստացի ուսուցիչների, միջին ու ավագ դպրոցների սովորողների և Արագածոտնի գյուղի, Մենուայի ծննդավայրի շրջանավարտների նախագծային խմբին վճռական միանում