Ու ես սկսում եմ այն Հացավանից…

Ես դուրս եկա Հացավանի՝ Բլեյանների տանից հեծանվով, առավոտ ծեգին՝ ժամը 7-ին։ Առաջին անգամ պիտի անցնեի այս ճանապարհով մինչև կրթահամալիրի բանգլադեշ, Հարավային դպրոցը մեր։

Ես չգիտեի, որ քիչ հետո ունենալու եմ ուսումնական ագարակի ղեկավար Էդմոն Փաշինյանի ավետիսը՝ մեր պոնիի ծնունդի ու սրընթաց Հարավով Արևմուտք, արևմուտքից Մայր դպրոց… Եվ ես  ծննդյան ավետիսի ուրախաբերը դարձա։

Մնացածը՝ որպես ղողանջներ, երգեր՝ իմ դադարներից, մեր դպրոցներից, այսպիսի տեսաշարի, ֆոտոնյութի ձևով։

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=K1TyMfKMrhY]

Այսպիսի լեցուն օր, որի մեջ իմ և՛ երեկը կա, և՛ այսօրը։ Պատմում եմ. գիր է անընդհատ, սա էլ՝ թվով 1693-ը։ Փառատոնի ծրագրով պատրաստվեք իմ հազար յոթ հարյուրերորդ հոբելյանական գրին։

Ֆոտոխմբագիր՝ Արմինե Թոփչյան
#1693

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Դու ուզում ես արևի շեկ գո՞ւնդը, դու ուզում ես աստղերով լի մի թա՞ս…

Ինչո՞ւ ոչ, եթե աշխարհ ես եկել հետք թողնելու համար… Հարգելի տիար Բլեյան․ Օգոստոսի 11-ին պաշտոնապես, իմ կամքով, քաղաքացիական ակտերի գրանցման կենտրոնում (Էրեբունո՞ւ), գրանցում եմ ամուսնությանս ՀՀ քաղաքացի Նվեր Մանուկյանի հետ… 

Ոգեղենությունը, մեր ստեղծական ուժը մաշող փակուղի է անհեռանկարայնությունը…

Դավիթ Բլեյանին ամեն ինչ հետաքրքիր է. լողարանային մեր զրույցներից առաջ,  հետո ու ընթացքում, առավոտյան ճոճվելիս հարցեր ու հարցեր… — Ինչի՞ համար են ականջները… — Ինչո՞ւ մարդը երկու ականջ ունի… —

Հարություն կամ որ նույնն է՝ կարմիր զատիկ

— Հայրիկ, զատիկը քանի՞ ոտք ունի: — Արի հաշվենք… Մեկ, երկու… «Զատիկն ասել ա. Հենց գամ, արմանաս, Հենց գնամ, զարմանաս: Գալիս է զատիկն ու գնում, և մեր ու մանուկ, արար