Ամեն ինչն է կարևոր, բայց ամենակարևորը… արհեստն է: Սա, իհարկե, մեր իրականությունից չէ, այլ սերբական հեքիաթից, որ կարող եք կարդալ մեր կրթահամալիրի Բանգլադեշյան «Արհեստագործ» ամսագրում… Քանի՞ հոգի ունի ամենակարևորի՝ կարևորի այս
Համացանցից առանձնացրած երեք նյութն էլ իրար նման են՝ ժպիտ առաջացնող, գրավիչ վերնագրերով… որոնց, եթե, անգամ, լուրջ վերաբերվեք, է, հետո՞… Հետևելու-առաջնորդվելու եք կյանքում այս, շարունակ փոխվող, իրար մերժող հայտնագործություններո՞վ… Հայտնի է դարձել,
– Էս ի՜նչ ծանր շաբաթ էր, երկար տևեց,- Արմինե Աբրահամյանի՝ մայրենիի ուսուցչի բնութագրումն է, որ, կարծեմ, միայն իրենը չէ, անցած շաբաթվա կրթահամալիրային բնորոշումն է՝ օտար մարդկանց բերած լարվածության ազդեցությունը…Մեզ չի՞
Կիրակի օրվա մեր ընտանեկան պատարագը տևեց ուղիղ մեկ ժամ՝ 11.00-12.00. այն նվիրված էր մայրենիին, ինչպես հորդորել էր իր գրումկրթահամալիրի տնօրենը։ Մեկ ժամ Դավիթը ոգևորված լսում էր Կոմիտաս, շարականներ. ես տարված
My diary is aired, performed and published today for the thirtieth time. Wow! This is the very event that will gather us tomorrow to celebrate this along the way. An
Մինչ դուք կկարդաք իմ այս գիրը, ես կլինեմ Ստեփանավանում, Կուրթանում։ Իրական է դառնում ՀՀ պաշտպանության նախարարության աջակցությամբ գործարկվող՝ կրթահամալիրի հայրենագիտական, ռազմա-մարզական, բնապահպանական, արշավախմբային բաց «Հնեվանք» ճամբարը, որը օգոստոսի 1-ից կընդունի
Margaret and Nvard, the wonderful Sargsyan-Sebastatsi sisters with their Areg and Narek sonnies were our dear and always expected guests, and we had a peaceful evening at our place with
Now Davit has got his own mirror adjusted to his height, next to the water tap of the same height in his own corner in a large balcony, and he
Մարգարիտն ու Նվարդը՝ սքանչելի Սարգսյան-սեբաստացի քույրիկների թեթև մասը, իրենց Արեգուկ-Նարեկով մեր թանկագին, միշտ սպասված հյուրն էին. խաղաղ երեկո անցկացրեցինք մեր տանը իմ աշակերտ-շրջանավարտների, իմ այսօրվա գործընկերների, իմ սաների մայրիկների հետ։