Աղբյուրը՝ 1in.am Այսօր Վանո Սիրադեղյանի ծննդյան օրն է, նա դառնում է 68 տարեկան, ու ես այս քանի օրը իմ տեղը չեմ գտնում: Այս մասին մեզ հետ զրույցում նշեց «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի
2014թ. նոյեմբերի 11,12, 13-ի օրագրից Վանոյին ճանաչում եմ 1983 թ.-ից, երբ լույս տեսավ պատմվածքների «Կիրակի» ժողովածուն: Ես՝ հայագիտական թեքումով դասարանների ղեկավար, դպրոցի փոխտնօրեն, ակտիվ շփվում-հանդիպում էի ժամանակի գրողների, նկարիչների, երաժիշտների,
Այսօր՝ Վանոյին, վաղը՝ ինձ, մյուս օրը՝ քեզ… 1992-94-ի հայ-ադրբեջանական իսկական պատերազմից ես երբեք ցուրտն ու մթությունը չեմ հիշել: Հիմա էլ: Պատերազմները թիկունքում գտնվողների համար էլ չպիտի անցնեն «ջեռուցման և լույսերի մեջ»:
Մայր դպրոցի՝ Ավագ դպրոց-վարժարանի նորանորոգ 3-րդ հարկ մտա որպես օտար՝ իրավունքի դասընթացը պարապելու. անգամ կրթահամալիրի համար ամբողջական թարմ ու հետաքրքիր կրթական միջավայր է ստացվել՝ տրամադրող, թափանցիկ, արևոտ էր հարկը, Գեղարվեստի ավագ դպրոցի
Ամենասպասվածը, իհարկե, սեբաստացիկների՝ ֆիզարձակուրդում գտնվող մեր գործընկերների ատամհատիկի փուլի երեխաների ողջույններն են տոնական: Տիկին Աիդան ներկա-բացական վերածել է ողջույնի… Դեկտեմբերի 12-ի մեր հանդիպումն ավանդական-ծիսական Դավիթ Բլեյանն այս տարի կկազմակերպի մեծի պես,
Հեգելը՝ Նունե Մովսիսյանի միջոցով, փոխանցել է կրթահամալիրին թռիչք՝ մտքի, սրտի, հավեսի ճախրանք: Ես էլ ահա՝ այդպիսի թռիչքի համար նոր հարթակներ հայթայթել-նվաճել-մաքրելով եմ զբաղված. Գեղարվեստի տանիքը՝ չէիք հավատում, Արման Գրիգորյանը՝ իր
Մեր Դավիթը տղա՜ է, տղա՛, ինչպես ինքն է հաճախ հիշեցնում, ու ինչպես իրենց մաշկի վրա դա ամեն անգամ զգում են իր քույրիկներ Արևիկը, Սոնուլիկը, Մելինե-Մարիամիկը։ Երեկ հերթը Նազենի կրտսեր Հովհաննիսյանինն
სტეფანაკერტის ფიზმატ სკლის 10-ე კლასელის ანგელინას ქომენტარიი: “ეს იყო მშვენიერი დღე საყვარელ ადამიანებთან ერთად, ხვალაც ველოდბი საერთო მეცადინეობას. აპრილში როდესაც მონაწილეობას ვიღებდი ეკოტურზე, და ეხლა რომ ვნახე ჩვენი ეკოტურის მეგობრებს,
Հորս հետ իմ խոսակցությունը չի ավարտվել, հայրս կա։ Մահացել է 1976թ.՝ 38 տարի առաջ ու, տեսեք, ի՜նչ մանրամասներ եմ ես հիշում, ինչ սիրով ու ցավով… Իրիկունը 8.00-ի մոտ ես բարձրանում եմ
Միասին գործի, դասի, պարտեզ գնալը համաձայնեցում է ենթադրում իմ, Դավթի և Արմինեի անհատական ռեժիմներում, և որքան էլ զարմանալի թվա, ամենազիջողը, հարմարվողն ու աջակցողը ես եմ, միայն թե 8.30, աջով Դավթի ձեռքը