Կիրակիին նախորդող շաբաթը աշխատանքային եղավ: Կրթահամալիրի Բանգլադեշը սեբաստացի պարտիզպանները, սովորողների և ուսուցիչների տարատարիք խմբերը, ծնողական կոնկրետ ու սրտաբուխ աջակցությամբ, համերաշխ-կապակցված-խելամիտ աշխատանքով, բոլոր դպրոցներում առանց բացառությամբ ներկայանալի դարձրին` պտղատու ծառերի շարքեր
– Փնթի Սեթին որ բոլորը ծեծեն, ի՞նչ կլինի։ Ռոդարիական հարցադրում է՝ ինչ եղավ, երբ աշխարհում անհետացավ շաքարը… Մեր աշխարհից էլ սեբաստացիական թող անհետանան բոլոր փնթիությունները, կեղտերը, սեթիկները, մանրէները… — Խխունջը
Բլեյան Դավիթն ու ես փնթի Սեթին էլ, մանրէ դարձած սեթիկներին էլ բոլոր միջոցներով հետապնդում ենք ամենուր, նրանց հետևից մտնում լողարան, տկլորացնում Դավթին, ցնցուղով, ավելի ուժեղ ջրի շիթով գտնում նրանց, հանում բոլոր
Սպասումը, որ իր հետ բերում է տրանսպորտի խափանումը, իմ կյանքում տեղ ունի, ո՜ւր պիտի փախչես… 2015-ը՝ անխափան ուսումնական ճամփորդությունների տարի. ահա ինձ ուղղված կարևոր ցանկություն… 2015-ին կրթահամալիրի սովորողների և ուսուցիչների
Դերասան ես չէի աշխատի. պատրաստի տեքստը ո՞նց կարդայի, երբ անընդհատ տեքստի հետ կլինեի ազատ իմպրովիզի ռեժիմում… Բեմադրի՞չ, հաճույքով. ֆիլմի, ներկայացման՝ համերգային թե աշխատանքային, հասարակական թե քաղաքական գործունեության… Մայր դպրոցում հունվարի
Դավիթ Բլեյանը մերժեց և՛ վարսավիրանոց գնալը, և՛ մեր ընկեր-բարեկամ, Դավթի հին վարսավիր Արտակի՝ մեր տանը մազերը կտրելու սիրալիր ծառայությունը, բայց առաջարկեց բոլորիս ուրախություն պարգևող լուծում՝ Ռուզան մորաքույրը կտրի… Սիրում է
პატივცემულო გიორგი, მოხარული ვარ მოგესალმო ქართულად. შენ ინიციატივით დადგენილი “სომხურ-ქართული ზოგადსაგანმანათლებლო ხიდები” 2015 წელს იქნება ორმხრიანი, უფრო მიმზიდველი, და მეტად საგანმანათლებლო პარტნიორული. 11 იანვარს ქართული მხრის ინიციატივით ვმასპინძლობთ ქართველ მეგობრების
Արթնացել եմ գիշերը 2-3-ի արանքում՝ Դավթի «ջուր եմ ուզում»-ի՞ց, թե՞ քունս առել եմ… Մինչև ջուրը բերեցի, Դավիթը քնեց… Շան տղա… Արթուն լիներ, կասեր. – Ես հայրիկի շան տղեն եմ… Սա ավագ
Ինձ հարցնում են՝ ավելի սիրով օրագրի որ շրջանին եմ անդրադառնում՝ անցյալի՞ն, օրվա անցուդարձի՞ն, թե՞ իրագործվելիք ծրագրերին… Օրվան, իհարկե: Բարեխիղճ ու անկեղծ պատում, այո, իմ անցյալ-ապրածի, բայց դա ես անում եմ որպես պարտականություն՝
Նունե Մովսիսյան ջանեջան (մի ջանը՝ Մասիսի համար, մեկը՝ Սիսի համար. համ էլ, որ զատկական լինի), տիկին Ֆրիդան՝ Տիգրան Հայրապետյանի մայրը, այս 100-ամյակի օրերին, հենց առիթ լինի, միայն Արարատն է ուզում