Մենք շարունակ հեծանվային նոր երթուղիներ ենք քննարկում-մշակում. Դավիթը միշտ գործնական է՝ գործողության մարդ, ու հիմա. – Ուզում եմ այգով հեծանվով իջնենք, հետո՝ մետրոյով… Հետո, այո, «Գործարանային» կայարանից դեպի Արևիկենց-Տաթևիկենց տուն,
Բանգլադեշ-Կենտրոն-Բանգլադեշ հեծանվուղու մասին շատերն են հարցնում: Նախ, Գևորգ Հակոբյանի հետ համաձայն եմ, ես չեմ կարող օրինավոր հեծանվորդ չլինել, չիմանալ-չկիրառել ճանապարհային երթևեկության կանոնները, հարգանքով չվերաբերվել հետիոտնին, մշտապես սարքին վիճակում չպահել հեծանիվն
Թե չէ, անլուրջ բան է ստացվում, մարդը գաղափարազրկվում է. լավ մարդ է, բայց գաղափարները չեմ ընդունո՞ւմ, բա՞յց… Ես քաղաքականության մեջ եմ եղել միշտ ու կամ որպես գաղափարներ յուրացնող, գեներացնող, կրող-տարածող
Ճանապարհի թ.181 դպրոց-Նոր դպրոց հատվածում ինձ է մոտենում մի աղջիկ՝ երևի 9-10 տարեկան… – Իմ հայրիկը ձեզ ճանաչում է… – Որտեղի՞ց,- հարցնում եմ: – Ձեր աշակերտն է, ա՛յ, էն դպրոցում
Այդպես լինում է. ի՜նչ լավ է, որ երեկ եղավ. Դպրոց պարտեզի 2-4 տարեկանների նորացված խմբասենյակը, որպես մանկական աշխարհ, բոլոր ներկաներին ուրիշ էր դարձրել՝ ինձ, օրինակ… Երբ մեկտեղ են կրթահամալիրյան ջանքերը,
Do you know all the teachers of the Mother school? “Of course, I do! What an amazing question!” you will grin. But do you know who the most interesting
Ո՛չ եղանակային անորոշությունը, ո՛չ սկսող անձրևը, ո՛չ հոգսաշատ օրվա հոգնությունը, ո՛չ իմ ոչ մարզական- քաղաքացիական հագուկապը, ո՛չ իմ օրվա գրի ավարտի հետ կապված հոգսերը չկասեցրին իմ որոշումը. ուրբաթ օրը՝ երեկոյան
Ո՛չ եղանակային անորոշությունը, ո՛չ սկսող անձրևը, ո՛չ հոգսաշատ օրվա հոգնությունը, ո՛չ իմ ոչ մարզական- քաղաքացիական հագուկապը, ո՛չ իմ օրվա գրի ավարտի հետ կապված հոգսերը չկասեցրին իմ որոշումը. ուրբաթ օրը՝ երեկոյան
Մեզանում հերթապահ-շնորհավորական-«հավուր պատշաճի» խոսքը չարաշահվում է։ Տոն է, ծնունդ է, միջոցառում է, հավաք է մի առիթով, ու գնա՜ց… Խոսքը կարող է զբաղեցնել հավաքի կեսը, ու ձանձրույթը կարող է պարտադրվել հավաքվածներին,
— Արա բազուկ, վեր կաց: Էնպես մի՛ արա, որ քո տնօրեն քույրն իմ վրա խոսի: Էհե՜յ…- կանչում է մայրը՝ չարթնացող Դավթին,- ուշանում ենք… — Չէ՜, ես «արա» չե՜մ, «արան» դո՛ւ