Ճանապարհի թ.181 դպրոց-Նոր դպրոց հատվածում ինձ է մոտենում մի աղջիկ՝ երևի 9-10 տարեկան…
– Իմ հայրիկը ձեզ ճանաչում է…
– Որտեղի՞ց,- հարցնում եմ:
– Ձեր աշակերտն է, ա՛յ, էն դպրոցում է սովորել (ցույց է տալիս Մայր դպրոցի կողմը)…
– Չի կարող… նա իմ աշակերտը չէ…
– Ինչո՞ւ,- հարցնում է,- ինքն է ասել…
– Դու որտե՞ղ ես սովորում:
– Այս դպրոցում,- ցույց է տալիս թ. 181 դպրոցը:
– Տեսնո՞ւմ ես, հայրիկդ էլ է այդ դպրոցում սովորել, բայց ուրիշ շենքում…

Ուզում եմ՝ բոլորն իմանան. ես հեղինակն եմ կրթական ծրագրի, որ այսօր իրականցվում է կրթահամալիրի դպրոցներում. միայն դրանք՝ դպրոցներն են իմը։ Սովորողն իմ ընտրում է ինձ, իմ դպրոցը… Այո՛, այո՛, ինչպես Իմ ուսուցիչն է ուսուցանել. «Ով ընդունում է ձեզ, ինձ է ընդունում»…

Ես իմ օրագրում շարունակ հաստատում եմ պնդումը, որ առաջին կրթիչը Դավթի ընտանիքն է՝ ես ու Արմինեն՝ մայրենիի, երաժշտության, հայրենագիտության… նաև թվաբանության… երկրագործության 1-ին ուսուցիչները… Իհարկե, նաև բնավորության, մարդասիրության

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Կյանքը եռանկյունում ու եռանկյունուց դուրս…

— Պաˊպ, դինոզավրերն ինչո՞ւ վերացան,- առավոտ ժամը յոթին… ջրային հովազի նման լողարանում լողում և քննախույզ է անում Դավիթ Բլեյանը… որ պարզել է արդեն որերորդ անգամ՝ իˊնչ են ուտում, ում չեˊն

Մենք պատրաստվում ենք շաբաթ օրվա մեր ամփոփիչ-հանրային համերգ-ներկայացմանը

Վերնագիրը ստացել եմ՝ ձևափոխելով Քըրք Քրքորյանի հայտնի խոսքը… Իմ խոնարհումը մեր Քըրքին… Միշտ կարելի է ուրիշի փողերն ավելի շռայլ ու հայրենանվեր դարձնելու պահանջներ ներկայացնել, մենք չենք կարող մոռանալ 1991-ից սկսած,

Շնորհակալ եմ՝ ճիշտ տեղում և ճիշտ ժամանակին լինելու համար…

Հո գլուխ գովելով չէ, ասելով չէ. դադարն իմ անխոնջ մարմնին պարտադրվեց որպես ինքնակարգավորիչ՝ սեպտեմբերի 20-21-ի ազատ օրերի տեսքով: Ես այնքա՜ն  ուզում էի, որոշել էի և՛ Արմաղանը նորից գրոհել՝ միանգամից երեք