Փրկությանդ արև Վահագնին տեսար․․․ 

Ձեզ համար պատրաստվում եմ կարդալ Չարենցի 1915-1916-ի շարքը, որը հատուկ ինձ համար ընտրել է Հրանտ Մաթևոսյանը։ Մինչ այդ դուքայս հղումովբերանացի արեք, պատրաստվեք ինձ լսելու։ 

Ուսումնականնոյեմբերը՝ իր արձակուրդային «Շեմին ուսումնական նոյեմբերն է» ուղեցույցով, այսօր սկսվող«Ուսումնական նոյեմբեր»շարունակությամբ, ընդունեք որպես անհրաժեշտ զինանոցհանդերձանք յուրաքանչյուրի՝ ողջ ուժովթափով հանդես գալու, դրսևորվելու, որ յուրաքանչյուրս հաղթենք, սկսած սեբաստացի երկու տարեկանից։ Հիմա, երբ պատերազմի առաջնագծում քո ուսուցիչներն են՝ Դավիթը Պետրոսյան, Նարեկը Կարապետյան, Ռոբերտը Խաչատրյան, Արմանը Սահակյան, քո հայրերըմայրերըեղբայրները, հարազատները, ծանոթանծանոթ, Տիարի իրավունքով, ասում եմ՝ առաջնագծում՝ ինչպես առաջնագծում, էլ մեծ ու պստիկ չկա, ամենքն իր բանին պիտի լինի։ Լիարժեք գործի՛ր քո անհատական ուսումնական կյանքովպլանով՝ իրավիճակին համապատասխան եղիր։ 2019-ի նոյեմբերի ուսումնական շաբաթը՝ սեբաստացու տոնըօրերը, 2020-ին ընդարձակվել է, դարձել ողջ նոյեմբերը՝ որպես երկրագործություն ու ստեղծումի՝ կարողության ստուգատես ուսումնական։ Այսպիսին է մեր հեղինակային մանկավարժությունը՝ մեր այսօրվա կյանքով հաստատված։ 

Նոյեմբերյան ուսումնական օրացույցն իր ուղեցույցով չվերապատմեմ, ավարտեմ Տիարի իմ գիրը Չարենցի այսպիսի մի շրջանի՝ 1915-1916-ի դիմումով. 

Ողջո՜ւյն քեզ, անհայտ, անծանոթ ընկեր,
Խաղաղությո՜ւն քեզ, հեռավոր եղբայր.
Ողջո՜ւյն ձեզ վաղվա չծնված կյանքեր:
Ես՝ եղբայրորեն ու մտերմաբար՝
Ողջունում եմ ձեզ անցած խավարի
Իմաստուն, տխուր ժպիտով բարի  

#1895

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Ողջո՜ւյն մարդուն, կրկին ողջույն․․․

Ապրում է մեզ հետ, հանդիպում իմ հեծանվային դրախտի ճամփին հաճախ… — Ողջո՜ւյն, վարպե՛տ Դերենիկ,- սլացքի հետ հասցնում-կանչում եմ, մնում է իր ժպիտը իմ ետևից, ինձնից առաջ, միշտ ինձ հետ։ Վարպետ

Հեր ու տղա, ետևում թողած կիրակին, ձեռք ձեռքի…

— Պա՛պ, արի հեր ու տղա գնանք քայլենք… իսկ մայրիկը թող գնա խանութներով… Ես գիտեմ՝ ինքը ուզում ա։ Տեսնենք՝ ով շուտ տուն կգա… Այսպես գործածելով «հեր ու տղա»-ն Դավիթն ընդարձակում

Մենք իրար արդեն ամեն ինչ ասել ենք․․․

«Մենք իրար արդեն ամեն ինչ ասել ենք․․․», -երգում է Լիլիթ Բլեյանը, որը և թող դառնա իմ գրի առաջին տողը․․․ Եթե չենք ասել, գիր է, անընդհատ նոր գրերով, մենք դեռ այնքա՜ն