Նոր կացարան, նոր հնարավորություններ, նոր շրջան կրթական փոխանակումների․․․
«Ձոն» ստուգատեսը մի նոր հնարավորություն է անդրադառնալու կրթահամալիրում ծնված հրաշալիքներին․․․ Սկզբում դրանք տեղավորվում էին մի բռաչափում, որպես մատների վրա հաշվվող յոթ հրաշագործություն․․․ Հիմա պարզապես իմ նոր գրաշարում տեղ ունեն, ու… վե՞րջ… Չէ, չէ շարքը թող անվերջ լինի։
Հիմա, երբ պատրաստվում ենք 2021-ի ապրիլի 12-ին՝ Գագարին Յուրիի կողմից դեպի տիեզերք՝ աշխարհում մարդու առաջին թռիչքի օրը (1961թ․ ապրիլի 12) Տիեզերքի նվաճման օրը կրթահամալիրում նախագծով մեր հիմնած կրթահամալիր—հանրային դպրոցը Գագարին պրոյեկտի մարդկանց ներկայացնելու, ունենք հնարավորություն՝ մեր ջանքերով ստեղծված հրաշալիքներին նորից անդրադառնալու, կարևորելու․․․ Ունե՞նք հավես․․․ Ինչի՞ վրա կենտրոնանանք՝ արդեն ստեղծված—գործածվողի՞, թե՞ 2021-ի աշխատանքներով որոշվածի, կառուցման—ընթացքի մեջ գտնվողների, թե՞ 2022-2024-ի միջնաժամկետ զարգացումների, նյութակա՞ն միջավայրի, թե՞ ոչ նյութական արժեքների․․․ Այո՛, այո՛, ես խոսում եմ մեր ստեղծած ուսուցողական միջավայրը իր նյութական ու ոչ նյութական բաղադրիչներով, անհատական, թե հանրային մակարդակով կարևորելու մասին՝ ընդառաջ ապրիլի 12-ին, երբ հարյուրից ավելի մեզանով հետաքրքրվածներ «Դար» հիմնադրամի աջակցությամբ մեկ օր կանցկացնեն կրթահամալիրում, երբ կրթահամալիրը գարնանային արձակուրդի այս օրերին ապրում է ճամբարային կյանքով՝ սեբաստացի մանկավարժական աշխատողների, 2021-2022 ուստարվա մուտքի ճամբարների սովորողների՝ 2016թ․ ծնված հինգ տարեկանների, 2015թ․ ծնված վեց տարեկանների, 2-11-րդ դասարանցիների, աշխատանքային, կրթահամալիր աշխատանքի համար դիմածների, հեղինակային մանկավարժությունը Բլեյան ցանցով յուրացրածների․․․
Երեկ աշխատանքային օրվա իմ տիար—մենթորի շրջայցից առանձնացնեմ այն հիմա, ինչ ինքնիրեն, ինքնագլոր այս օրերին սոցիալական ցանցեր է գալիս՝ ինքնագլորներով սեբաստացի սան—սովորող—աշխատողներին կրթահամալիրի միջանցքներում․․․ Քոլեջում, աջից—ձախից վզվզացող ինքնագլորների արանքում ինձ ժպիտ ժպիտի ընդառաջ է գալիս թարմ, հետաքրքիր, խնամված երիտասարդ կանանց մի տասնյակ․․․ Գյումրու «Աստեր» զարգացման կենտրոնի մանկավարժական աշխատողներն են, ճամբարային առաջին օրվա մի քանի ժամվա մեջ այնքա՜ն յուրային, հարազատ, մի մասը տեղավորված գեղարվեստի կացարանում գիշերելու․․․ Բլեյան են տեսել, կենդանի շփումով, իրական, ես եմ, ու իմ տանն ընդունել եմ իմ աղջիկներին․ ծիծաղում ենք, որպես հավանություն. հարս գնացած իմ աղջիկները հայրական տուն դարձ են եկել, հայրական տան բոլոր իրավունքներով․․․
Գեղարվեստի Արտասահմանում Կարինե Խառատյանի 2021-ի վեց տարեկան ճամբարականներին չես ջոկի քանդակագործության ստեղծական աշխատանքներ կատարող մի քանի տասնյակ սեբաստացիներից․․․ յուրային են իրենց հարմար միջավայրում, իրենց ընտրության ազատությամբ։ Իսկ վեց տարեկանների ծնողները, որ առաջին անգամ են մեր ֆիզիկական միջավայրում, ինձ տեսնելով, որպես վաղուց իրար չտեսած բարեկամներ՝ խմբվեցին իմ շուրջ․․․ Պայծառ, վստահող հայացքներ, լիարժեք հաղորդակցություն․․․
Արևելյան դպրոց պարտեզում Նառա Նիկողոսյանը, Քոչունց Դավիթը, Իվետա Ջանազյանը, Անահիտ Գևորգյանը կրթական պարտեզի նոր զարգացումներն են քննարկում, ինչպես պարզվեց «Ծառզարդար կրթական պարտեզում» ծրագրով ՀՀ ԳԱ բուսաբանական այգու գիտաշխատող Նելլի Մուրադյանը աշխատանքային խմբի հետ էր հրավերով․․․ Մեզ միացավ հարևան շղթայված հողակտորի տեր Սամվելը, ու այնքան ջերմ հանդիպում ստացվեց, որ պայմանավորվեցինք կրթական պարտեզի ապրիլյան աշխատանքները քննարկել իր գցած բացօթյա սեղանի շուրջ, սեբաստացի գինով, Դավիթ Քոչունցի ու մասնագետի մշակած՝ հողակտորի նոր դիզայնով կանաչ․․․
Արևմուտք ես գնացել էի Ագարակում երկարօրյա կազմակերպիչների ձիավարժության—խնամքի պարապմունքներին մասնակցելու․․․ Պարզվեց, որ Սարալանջի պարտիզպան Ազատ Ղազարյանը ստանձնել է մարզչի պարտականություններ, որպես կամավորական աշխատանք՝ Էդմոնին հնարավորություն տալով զբաղվելու Խզբզի, Մաշայի, պոնիի նոր ծնունդի հետ կապված, մեր զույգ իշուկների փալանի, սայլակների ստեղծման հայրական հոգսերով․․․
– Գյոզալ արձակուրդս հարամ եք անում․․․
Այսպես սկսեց իր գարնանային արձակուրդի առաջին օրը Դավիթ Բլեյանը, երբ Աստղիկն ու ես փորձում էինք բոլոր մարդկային միջոցներով ոտի հանել՝ մեր ճամբարային առաջին օրով չուշանալու․․․ Արմինեն մայրիկ—մանկավարժի երկատության պայմաններում․․․
#2021