Սովորեցրեք ձեր սեփականը. ի՜նչ պարզ խորհուրդ է տալիս էս մեր ամերիկացի Հոլթը: Ինչքան մեծահասակ տատիկ-պապիկ կա՜, մեկը՝ իմ եղբայր Ստեփանը, որ «պարապությունից մեռնում ա»… Սովորեցրե´ք աջ ու ձախ, համեցեք կրթահամալիրի դպրոց-պարտեզներ (չորս կրտսեր դպրոց, հինգ նախակրթարան) ու սովորեցրեք հարյուրավոր երեխաների ձեր իմացածը… Չեմ կարծում, թե կենսափորձով մարդկանց այսքան մեծ խմբի համար միակ իմացածը «պարապությունից մեռնելը» լինի: Մի՛ մեռեք, ապրե՛ք՝ ձեր իմացածը փոխանցելով… ինչպես ես՝ կիրակի օրը, Դավիթ Բլեյանի հետ… Առտու ժամը 9-ից մինչև երեկոյան ժամը 10-ը… Էնքա՜ն բան գիտեմ, որ 13 ժամ տալիս եմ, տալիս, ու չի հատնում. Դավիթն էլ՝ ագահի պես, կպել է ու ծծում է՝ էլի եմ ուզում… Իսկական Յուլիսիս՝ մայրաքաղաքում… Վ. Սարոյանի «Մարդկային կատակերգության» հերոս Հոմեր Մաքոլիի կրտսեր եղբայր Յուլիսիսի կերպարը, թվում է, ամենավառն է ստացվել: Ամբողջ օրը հետաքրքասիրությունից, մարդկային շփման պահանջից գլորվող Դավիթ Բլեյանը զննեց քաղաքը՝ կենտրոնով մինչև Նոր Նորքի IV զանգված, այստեղից մինչև 3-րդ մաս ու նորից կենտրոն՝ ոտքով, տաքսի մեքենայով, տրոլեյբուսով, մետրոյով, էլի ոտքով… հեծանիվով… թռչկոտելով, վազելով… Բոլորին ու յուրաքանչյուրին բարևում է, ժպտում՝ նշանավոր, քննում ճանապարհին պատահած ամեն ինչ, հաղթահարում ճանապարհին պատահած բոլոր աստիճանները… «Գերազանց» ստացավ Դավիթ Բլեյանը՝ իսկական ծաղիկ-նվեր ու պահապան մարդկային ջերմության… Գովազդային գործակալություն աշխատեց մարդը…
– Հայրիկ, հիշում ե՞ս, որ ես փոքր էի, շռեցի տակս, լրիվ շորերս թրջվեցին… Հիշում ե՞ս…
– Բա ես ի՞նչ ասեցի, Դավիթ, լռեցի՞…
– Դու ասեցիր՝ շռա՜ն Դավիթ, Դավիթ շռա՜ն, հիշում ե՞ս…
– Մայրիկ, ես լրիվ լողացա՝ ինքնուրույն…
Դավիթը, իրոք, ինքնուրույնության նոր մակարդակ արձանագրեց, հասունության զվարթացնող աստիճան ցուցադրեց: Իսկական ծաղիկ եղավ՝ կարմիր ծաղիկը գարունի…