Դավիթ Բլեյանը խանութ-սիթիներում իրեն ուրախ–վստահ է զգում. զբոսնում է սայլակներով, ռեպլիկներ շռայլում, ուսումնասիրում տեսականին… Սիրուն-շփվող տղա, հատկապես երիտասարադ վաճառող-սպասարկողները խրախուսում են Դավթի անցումները:
Մայրիկի հետ մտել են մթերքների բաժին… Մեկ էլ՝ որտեղից-որտեղ, երշիկեղենի բաժնի մոտով անցնելիս Դավիթը թե՝
– Բարի սամարացի….
Երկու կին ակտիվ են եղել, Դավթին փոքրի տեղ են դրել: Դավիթն էլ, որ քիչ առաջ «Տիկ-տակ» տուփով կոնֆետ է վերցրել, մատով մեկ մի կնոջը, մեկ՝ մյուսին…
– Դու Տիկ-տակ ես… Տիկ-տակ…
Որ տիկինը ծիծաղել է բարձր, ակտիվացել է Դավիթը…
– Քո ծիծիկները բաց են, երևում են…
Իսկ հաց վաճառողին՝
– Էս ի՞նչ ապուշ լավաշներ են…
Մեքենայով տուն գալիս նայում է դուրս, ուշադիր բոլոր մեքենաներին…
– Ո՞ւր են ծաղիկներով (նկատի ունի անմոռուկների պիտակները փակցրած) մեքենաները… Ո՞ւր գնացին:
Վարորդը թե՝
– Շուտ մոռացան, արդար չէ…
Պատմություններն այս ես շտապ-շտապ գրի առա, երբ շաբաթ երեկոյան, 7-8–ի արանքում, Դավթի հետ վերադարձա ավանդական դարձող հեծանվաերթից: Մոլեգնող քամին ու կայծակ-որոտով ուղեկցվող անձրևը Դավթին չկասեցրին: Ծուռ Դավիթը ցուցաբերեց կամք և համառություն… Լավ նշան. Այդ ժամանակ Խանջյան փողոցի մյուս մայթից մեզ ողջունեց Դիլիջանյան ավարտական շրջագայությունից վերադարձող վարժարանցիների խումբը: