Լիլիթ Բլեյանը գարնան մուտքը հատուկ դարձրեց՝ նվիրելով մեր ընտանիքին «Սպասող մարդու օրագիր» խորագրով իրանական ժամանակակից պոեզիայի անսովոր ժողովածուն… 366 էջ ունեցող այս ժողովածուի յուրաքանչյուր էջ իրանցի բանաստեղծների մի գործն է՝ Էդիկ Պողոսյանի թարգմանությամբ:

Սկսեմ իմ օրագիրը գրքի 1-ին էջով`

Սպասել. ընտրանք:
Չէ´, պարտադրանք: 

Էդիտ Հովհաննիսյանը խոստացած գարունը ճիշտ մարտի 1-ին բերեց… Գարունը սկսվում է Էդիտ Հովհաննիսյանով, և հոբելյանական հավաքն Էդիտին հարազատ մարդկանց միասին լինելու հնարավորություն տվեց: 2015-ը` Էդիտի համար գլուխգործոցի տարի. տեղին շնորհավորանք է:

Օրը ինձ համար լիքն էր տագնապներով. իմ մյուս քույրիկ Լիլիթ Բազեյանը՝ իմ մեծ քրոջ աղջիկը, այս օրերին դժվար վիրահատություն է տարել ու ապաքինման փուլում է… Իմ տարիքից է երևի… Այսպե՜ս զգալ հարազատական կյանքը. առաջ այդպես չէր… Դժվար է:

 

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Կա օր՝ որպես մեր ազնվական, արարչական ծագման վկայագիր

Մեր պաշտելի հայրը, մեծ եղբայրս նրան «նախագահ» էր դիմում, նոր Բլեենց թագավոր Շամխալբեկը ծննդյան օր չի ունեցել, մեր ընտանիքում չի նշվել… Ինչպես իմ խորոտիկ-անանեծք-օրհնաշատ Ազիզ տատը, ինչպես ինձ հանդիպած ամենակամային-ուժեղ

Ուրիշի համար ոչինչ չենք անելու… Մեր կյանքն ենք ապրում…

Դավիթ Բլեյանն ինչ համով-լավ ուտելու բան տեսնում է տանը, ուրախանում է. — Ուզում եմ տանեմ ընկերներիս հետ ուտեմ… Ու տանում է՝ սալոր, խնձոր, ձմերուկ, դեղձ… շոկոլադ… — Քիչ ա, մա՛մ,-

Քո նվաճած բարձունքից աշխարհն ուղղակի հիանալի է…

Մեր գո՞րծն է՝ սովորել ու սովորել… Պարզվում է՝ սա ոչ թե Լենին պապիկն է ասել, այլ ռուս գրող Անտոն Չեխովը, ում պատմվածքները ժամանակին, հայերեն-ռուսերեն, հաճույքով եմ կարդացել և խորին հարգանք