— Արա բազուկ, վեր կաց: Էնպես մի՛ արա, որ քո տնօրեն քույրն իմ վրա խոսի: Էհե՜յ…- կանչում է մայրը՝ չարթնացող Դավթին,- ուշանում ենք…
– Չէ՜, ես «արա» չե՜մ, «արան» դո՛ւ ես, ես Սասունցի Դավիթն եմ:
– Բազուկ, վե՜ր կաց, ուշանում եմ:
– Չէ՜, ես բազուկ չե՜մ, ես Դավիթն եմ, բազուկը դո՛ւ ես:
– Բազուկ ես, բազուկի պես կլոր, կարմիր, խորոտ, առողջ, համով…
– Չէ՜, ես կարմիր չե՜մ, գազարագույն եմ: Հայրիկ, ի՞նչ օր է այսօր:
– Երկուշաբթի է, Դավիթ, ես էլ եմ գործի, մայրիկն էլ, դու էլ: Ուշանալը լավ չէ:
– Դավիթը զինվորի պես արագ լողանա, հագնվի ու հասնի Բանգլադեշ: Էհե՜յ… Գալիս եմ՝ պարտեզը բացեմ…

Մեքենաների նոր շարք է ավելացրել իր ցուցադրությանը.
– Ուզում եմ հաշվեմ…,- սկսում է ցուցամատով,- 1, 2… 10… 18… 27… Արա, էս ինչքա՜ն շատ մեքենաներ են, չեմ կարողանում հաշվեմ…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Չիփսն ի՞նչ է

Բլեյան Դավիթն ու ես փնթի Սեթին էլ, մանրէ դարձած սեթիկներին էլ բոլոր միջոցներով հետապնդում ենք ամենուր, նրանց հետևից մտնում լողարան, տկլորացնում Դավթին, ցնցուղով, ավելի ուժեղ ջրի շիթով գտնում նրանց, հանում բոլոր

Ոչ, ես չեմ կորել… ուղղակի վերցրու, կջերմանաս…

Կորել է իմ այս վերնագրի հեղինակը։ Ո՞վ կդնի հղումը՝ որտեղի՞ց եմ վերցրել այս տողը։  Ավագ դպրոցի մեր սովորող Կարինե Կիրակոսյանին՝ «Անպատ դպրոցի սովորողը» հրապարակման հեղինակին, արձագանքում եմ՝ խիզախե՛ք որպես ուսանողներ՝

Փրկչի՞ իրավունքով և պատասխանատվությամբ…

Կատուն, որ երեկվա իմ գրում տեսնում եք Դավիթ Բլեյանի գրկում, իր եղբայր Արմեն Մարտիրոսյանի կատուն է… 2015-ի ամռանը, հիշո՞ւմ եք, Մեղրաձորում էինք, պատրաստում էինք հուլիս-օգոտոսյան արշավախմբային ճամբարը: Ետդարձին, ճանապարհին մեքենան