— Դավիթ, ժամը երեքն է,- պատանդի վիճակում, դատապարտվածի նման խնդրում եմ ես.
– Լավ չէ, որ ժամը երեքն է, լավ կլիներ՝ երկուսը լիներ գիշերվա: Հետո կլինե՞ր երեքը գիշերվա, հետո՝ չորսը գիշերվա, հետո՝ հինգը… Հայրիկ, առավոտը ե՞րբ է սկսվում…

Երևի երեկ իրիկունը բուռն-մարդաշատ աղմկոտ հավաքը գրգռեց-խառնեց-վերջնականապես անկանխատեսելի դարձրեց մեր հերոսին. առիթը՝ մեր, հիշում ե՞ք, Էդվարդ Բլեյանի, Էդվարդի ծոռ, Թաթոսի թոռ, Արամի անդրանիկ զավակի երկու տարեկան դառնալն է… Իմ ավագ եղբոր երեք տղաներն իրենց ու քավոր-սանիկով, մեծով, պստիկով, գումարած՝ ես, իմ ընտանիքով, իմ քույր Էմմայի ավագ դուստր Սուսանը՝ Նազենի կրտսերով, ու էլի…

Հոգնած էինք, իհարկե, երբ վերադարձանք իրիկվա 10-ին, բայց, ո՞վ իմանար, որ «концерт только начинается»…
– Դե, ձեր մեռելն եկեք տարեք…, – հենց մտանք տուն, նետում է Դավիթը…
– Ո՞վ է այդպես ասում, Դավիթ եղբայր…
– Ո՞վ է ասում, դո՛ւ ես ասում…

– Ինչո՞ւ չես երգում. կեսից ո՞ւմ հետ ես խաղում, Դավիթ…
– Չեմ ուզում, չեմ երգում, լսում եմ համերգը, չեմ խանգարում:
– Սիրո՞ւմ ես քո կուկուներին, – խոսեցնում եմ ես…
-Ու ընկեր Սոֆյային, Կարինեին
-Ընկեր Մելինեին, Գոհարին, Նորային, քույրիկ Տաթևին…, – հայրական երախտագիտությամբ շարունակում եմ ես…

Մեծ ուրախություն ու հավաք, որտեղ Դավթի՝ կենտրոնում լինելու, եղած ավտոները տնօրինելու իրավունքը շարունակ վիճարկում է մեր լավ մեծացած, իր խասյաթով արդեն իր կարգավիճակին համապատասխան Էդվարդիկը: Ի՜նչ լավ էր, որ հավաքվեցինք։ «Պիտի հավաքվենք առիթներով ու առանց դրանք բաց թողնելու, որ չօտարանանք ու որպես բարեկամներ կարողանանք մեր մնացած հարցերը կարգավորել»,- այսպես ճշգրիտ ձևակերպեց սեղանի գլխավերևում, որպես թիվ մեկ շահառու նստած մեր իմաստուն եղբայր Թաթոս Բլեյանը…

– Հիմա կգա, կասի ձեր հավեսը չունեմ, դրա ձենը կտրեք,- էլի Դավիթն ինձ է մեջբերում, հենց այնպես, երբ գիշերվա 2-3-ին հեր ու տղա միասին ենք անցկացնում գիշերը իր պարտադրած օրակարգով՝ մարդասիրական միջանցք բացելով (ազատելով ննջարանը) կանանց համար…

– Առաջին ժամ դասի եմ, թողեք քնեմ, ա՛յ Բլեյաններ,- իր բախտից դժգոհ, թե քնի մեջ ազարտի, գիշերվա 1-2-ի արանքում մեզ դուրս արեց սեբաստացիների մայրենիի ուսուցիչ Արմինեն, երբ արդեն մեկ ժամի չափ, ամենախաղաղ, ամենառոդարիական պատումներն էինք կարդում, իհարկե, ու միշտ՝ Հովհաննես Թումանյան…
– Ուզում եմ՝ համակարգչի առաջ միասին նստենք ու կայքը նայենք,- իր որոշումն է հրապարակում Դավիթը…
Մնացածը դուք գիտեք… Ժամը 3-ից հետո ոչինչ չեմ հիշում. աչքերս բացել եմ 6.30 ու վռազ-վռազ պատմում եմ բարեխիղճ և անկեղծ…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Ցասումի բերած տիղմից մաքրվելու արվեստը…

Ես նորից Թումանյան եմ կարդում. հենց հիմա իմ դարակից վերցրի հատորյակը՝ մակագրությամբ իմ, որ նվիրել եմ Արմինե Աբրահամյանին, ու թերթում եմ՝ ետ ու առաջ, թերթում եմ, զրուցում… Կարոտել եմ… «Մեռնել-քնել».

Մեր պլեները Երևանի կենտրոնում

Ռեժիսուրան իմ աշխատանքի մեջ կա, ու բեմավարության-հանդիսավարության տեսարանները ես բաց թողնողը չեմ… Իրիկունը «Օպերա Սյուիթ» հյուրանոցի տասներկուերորդ հարկի սրահից, որտեղ Վրաստանի Հանրապետության օրվա պաշտոնական ընդունելության մասնակիցն էի, վերևից, մայրաքաղաքի շենք-շինությունների բարձիթողի

Ստվերն ու անձրևը…

Նոյեմբերի 6-ին ավարտվեց իմ աշնանային արձակուրդը. սեբաստացի սովորող-ուսուցիչները, կրթահամալիրի խորհրդի անդամները, օրագրի ընթերցողները կարողացա՞ն գնահատել՝ երբ եմ ես ավելի արդյունավետ տնօրինում՝ արձակուրդո՞ւմ, թե՞ … Իսկ նոյեմբերի 7-ին, երբ աշխարհի հետադեմ