Հրդեհը mskh.am մեդիայում իր սև գործն արել է, ու մենք երեկ-այսօր այլ բան չունենք անելու, քան առաջնահերթ դրա հետևանքները վերացնելը, մեր մեդիան բնականոն վիճակի բերելը: Սեբաստացի ծնողի այս գրառումը, վստահ եմ, արտահայտում է շատերիս սրտում-մտքում կատարվածը. «Շատ տխուր էր… Տխուր էր, որովհետև mskh-ը չկար: Ու Ձեր զայրույթը, անհանգստությունն ու հուզմունքը տեղին էին: Սա էլ կարծես մի երեխա լինի, որին պահում ես, փայփայում,գուրգուրում ու… հիվանդանում է: Այնքան ցավ էի ապրում, երբ օրվա մեջ, երևի չափազանցություն չլինի, հարյուր անգամ բացում էի, ու էլի… լռություն: Փառք Աստծո, ամենի ավարտը բարի եղավ»:
Տարիքը զգա՞լ է տալիս, թե՞ հուզիչ են, իրոք, Մանեի Հովհաննիսյան-Նունեի-Էրիկ Թելունցի խոստովանությունները «Շողակնում»… «Էթիկետի» վարժարանային (գիմնազիական) ընթացքը… Էրիկի՝ Տերյանի «Հոգևոր Հայաստանը» հաղթահարելու փորձը… Ընթերցասերների ակումբի հերթական, մարգարիտսարգսյանական շնորհքով արվող«Իրականությունից հեքիաթ» նախագիծը, նրա առաջին խիզախ դրսևորումը, որ հուզելու աստիճան անմիջական է՝ Ֆրեդ Սահակյանի պատումով…
Որևէ ստուգում, վարկանիշավորում, որևէ ձևաթղթեր՝ իրենց արհեստականություն պարտադրող գործակիցներով չեն կարող մեզ շեղել ապրելուց, կյանքից՝ կրթահամալիրի Բանգլադեշում, տանը, փողոցում…
Սեբաստացիներ, 2015-ին ուղղված ամեն ինչ ասվել է իրականություն դառնալու և բեկում առաջացնելու վճռականությամբ… mskh.am-ի մուտքերի հաշվիչները կարծես՝ այսպիսի վիճակի համար են: Փետրվարի 11-ին գրանցվել է 5400-ի չափ մուտք և 400-ից ավելի մուտք ունեցել է իմ բլոգը. ասել է թե՝ կայքի կարոտը, պահանջը այնքան զորեղ է, որ գործարկելուց հետո, մի քանի ժամում այսպիսի ցուցանիշներ է արձանագրում …