— Եկանք-եկանք՝ ո՞ւր հասանք,- շարունակ հարցնում է Դավիթը, որ չհավանեց մեր առևտուրը, ասել է թե՝ գյուղացու մուննաթը… Չի իջնում, չի մոտենում. ցուցանիշ է, մնում է մեքենայում…
Դավիթ Բլեյանը, գիտեք, դառնում է ավելի ու ավելի վտանգավոր. սիրված, սիրվող շարունակ, խելքը տեղը, լեզուն բացել է մեր էպոսի ծուռ ախպերը… Երեկ ուշ, տեսնելու բան էր ժամը 11.00-ին միասին Շուշոյի՝ ելակ, Դավթի նուռ ուտելը, Շուշոյի՝ իր նոր արդուզարդի, սանրվածքի, Դավթի՝ իր նոր մեքենաների հատ-հատ ցուցադրումը։ Դավիթը նստել է բազկաթոռին՝
— Շուշո, բեր ցույց տուր՝ տեսնեմ, հագնվի՝ տեսնեմ… քայլի՝ տեսնեմ…
Շուշոյի համար այսպիսի «էքսկլյուզիվ» հնարավորություն էր ստեղծվել…