Երեկոյան, երբ ինձ այցելում է իմ Ստեփան եղբայրն իր կնոջ՝ մեր թերապևտ, այնքա՜ն սիրելի Անահիտ հարսի հետ, Դավիթը երանության մեջ է. Ստեփան հորեղբոր հետ շփումը տոն է: Ես վերջում զգույշ հետաքրքրվում եմ իր կարծիքով, իր դիտարկումներով, հո վատ բան չի՞ տեսնում Դավթի խոսքում, գործերում…Ստեփանը.
– Խոսքերը կարևոր չեն, կարևորն օրինակն է, ինչ տեսավ ամեն օր տանը և դպրոցում: Գլխավորը՝ տանը: Դավիթը հերոս է:
Հորեղբոր սիրտ է. ես կուզեմ, որ Դավիթը սովորական մարդու կյանքով ապրի և անսովոր որակներ դրսևորի, առավելագույնս իրացնի իր տաղանդը…
Երբ մարդ «խեղճանում է», ամենամտերիմների կարիքն ավելի է զգում. ես երեկ ամենաշատն ուզում էի Շուշան-աղջկաս տեսնել: Սկայպով խոսում ենք. հմայիչ, մազերը հավաքած, հոկտեմբերի 30-ին համերգի պատրաստվող Շուշան… Համերգը նախաձեռնել է Վիեննայի ուսանողական հանրակացարանների ցանցի վարչակազմը. բազմազգ-մշակութային մի աղցան կլինի: Լավ է, որ Շուշանը մեր «Դեպի բեմ» ճանապարհի վրա է միշտ…
Իսկ, վերջում.
— Դավիթ, Արմինե, հայրիկիս լավ նայեք, հա՜, ես ձեզ առողջ եմ վստահել, որ միշտ գործի մեջ լինի, ոտքի վրա, թե չէ, կգամ կտանեմ իմ հայրկին: