Պարտադիր է, հա՞, որ իմ գիրն էլ, որպես մեդիատեքստ-նյութ, վերնագիր ունենա. համացանց կոչվածը չի ընդունի իր ընտանիք… Դավիթ Բլեյանի ճղղոցը լսեցի. «Ինչո՞ւ է պարտադիր, ինչո՞ւ չի կարող առանց վերնագիր… որ առանց  վերնագիր լինի, ի՞նչ կլինի….»։ Գնա՜ց, մի ինքնուրույն տեքստ դարձավ ու էլի չազատեց վերնագրի լինել-որոշելուց… Երկու վերնագիր միշտ պահեստում ունեմ՝ «Անվերնագիր»-ն ու «Վերնագիրը վերջում»-ը… Բայց սրանք այդպես էլ 850-րդ անգամ պահեստայինների նստարանի վերջում են մնում. նրանցից առաջ հենց mskh.am-ից ներս են խուժում տասնյակ վերնագրեր… Համեցեք, Հուրի Իսկանյանի «Մեկի ներկայությունն եմ անդադար զգում…»: Դո՞ւ էլ, Հուրի, զգում ես մեկի ներկայությունը, բացի մեր Հայր Աստծո ներկայությունից: Բա էս մե՜կը՝ «Ինձ ստիպե՞լ. անհնար է»… Չէ՜, չէ, ես չեմ ասում, այլ «Գրապտույտ» ամսագրում երկրորդ նորեկը մեկ օրում՝ Դիանա Տատինցյանը… «Մխիթար Սեբաստացի» մրցանակակիր եռյակն էլ ուզում է ներխուժել իմ գիր՝ իր վերնագրերով… «Խոսքերս դեռ շատ են, ժամանակս՝ քիչ»… Ինչո՞վ գտնված վերնագիր չէ. Արման Մարտիրոսյանն է գրում, ով դեռ պետք է ավարտի հարյուրերորդ հոդվածը «Վիքիպեդիա» նախագծում: Իսկ ես «Վիքիպեդիա»-ում մի հոդված անգամ չունեմ, Արման ջան, կարմրեցի, ասեք՝ ի՞նչ անեմ. այս ամոթով գնում եմ 1000-րդ գիր իմ, որ ի՞նչ… Կամ մեր մյուս մրցանակակիր Տիգրան Աբրահամյանի՝ «Իմ հաջողությունները կրթահամալիրինն են» խոստովանությունը հասուն, երբ «Առականի» թարգմանական բլոգում կա չորս հարյուրից ավելի առակ, որոնցից անձամբ թարգմանել է հարյուրից ավելին… Մարիետ Սիմոնյանի նախաձեռնած Գրական ակումբի ընթերցարանի ամեն մի սեղծագործության վերնագիրը մի գրի գլուխ է: Ուզում էի անցնել վերնագրերի ընտրությանը՝ որպես հանգամանքների բերումով ժյուրի (ինչից միշտ հեռու եմ ինձ պահել), Մարգարիտ Սարգսյանի, Սեբաստացի TV-ի (պաչիկներ՝ մեկական-առանձին)՝ հմայիչ Ստելլայի ու Նանե Այնթաբյանի երաժշտական «Սովորող-սովորեցնող» հաղորդման անոնսը խառնեց ամեն ինչ… Մի հարցական՝ «Սովորո՞ղ-սովորեցնող», «Սովորող-սովորեցնո՞ղ». ու վերնագիր է:

Հյուսիսային  դպրոցի 3-րդ դասարանի սովորողները պատրաստում են տիկնիկներ:
Լուսանկարները՝ Արմինե Թոփչյանի:

Է՜հ, Ռուզան Քանանյան, մեր այս աննկատ սկիզբ առած-ծավալվող խոսակցությունից ես տոլմի հոտ եմ առնում… Մի այդպիսի հնարավորություն շաբաթ օրով մեր տանը Արմինեն աղջիկներիս-քույրիկներիս համար ուզում է ստեղծել, Երևանում այս օրերի այս համաճարակը եթե թույլ տա: Եթե ոչ, ի՞նչ եք ասում՝ տոլմայի ետևից Բրյուսել հասնե՞ք: Այդպե՞ս եմ, հա՞, 1990-ականներին դիմել իմ սաներին՝ «փափկասուն ու չքնաղագեղ աղջնակնե՞ր», «լուսաժպիտ ու առնական տղա՞յք»… Հա, ես միշտ գրել եմ, դիմել-պարզաբանել՝ բոլոր տարիքի իմ սովորողներին, ծանոթ-անծանոթ լրագրողներին… Հիմա էլ, իմ  փոստում երկու առցանց զրույցների հարցերն են… Այս հերթական հոբելյանական գիրը պրծնեմ ու սկսեմ-շարունակեմ… Մի կողմից սա թերապիա է, ինքնաբուժում, ախր, ես մաշկով եմ տեսնում-լսում-զգում-ընկալում… մյուս կողմից՝ աշխատանքն իմ, որ ես սովորույթ եմ դարձրել, կատարել՝ անդադրում-բարեխիղճ… Իսկ սովորությունը երկրորդ բնավորություն է, բնույթը մարդու… Մի վերնագի՜ր էլ ծնվեց… Ասենք, այս մեկը՝ «Բան ունեմ ասելու», ու ինձ գտել է, շնորհակալ եմ, Վիլյամ. այսպես է դիմում Դավիթ Բլեյանը Սարոյանին, ում ճանաչում է այսպես, ինչպես իրենց խմբի Չիլինգարյան Վիլյամին. ինչպես, ականատես եմ եղել, Սարոյանն էր դիմում յուրաքանչյուրին՝ ծանոթ-անծանոթ, մեծ-փոքր… «Անունդ ասա ինծի»,- հետո էլ թե՝ մեծ անունդ. այդպես՝ Ուջանի ողջ ժողովրդին, որ, նրա, ինչպես Աստծո ետևից, քայլում էր… 1976-ին… պատմել եմ… Ի՜նչ գիր է, Արման ջան, մի այլընտրանքային Վիքիմեդիա (միայն թե նոր հոդված չգրեմ)…

Արևմտյան դպրոցի աշնանային փափկասուն ու չքնաղագեղ աղջնակներ:
Լուսանկարները՝ Զառա Ոսկանյանի:

• «Լավ բաները ծնվում են մարդկանց մեջ, և  դրանք էնտեղ են միշտ` սպասելով դիմացինին փոխանցվելուն: Եվ մարդկանց նվիրելը  միակ բանն է, որ կարող է ցանկացած մարդու երջանկացնել»: Սա մեկ: Ես պատրաստվում եմ, դեկտեմբերյան օրացույցով, Սուսան Մարկոսյանը հանգիստ չի տա, «Ձմեռային ուսումնական արձակուրդ» նախագծին, «Գեղարվեստը կրթահամալիրում» ամենամյա համերգ-ներկայացում նախագծին ու «Ձմեռային ճամբար» նախագծին՝ միով բանիվ, մեր ուսումնական ամանորին, ու «Բան ունեմ ասելու»-ն՝ Սարոյանի, ոնց որ երեք պտույտով բանալի… կամ երեք դռնով, մի սրահ՝ երեք բեմով… երեք դահլիճով… երեք նվե՜ր, երեք ընծա…
• «Ոչ մի ընծա ավելի թանկարժեք չէ, քան էն, ինչ տալիս եք ձեր ունեցածից: Եվ ինչքան տաք, էնքան կստանաք: Ձեզնից յուրաքանչյուրը մի-մի միլիոնատեր է՝ հրաշալի բաներ տալու համար»:
  Իսկապես, խնդիր-իրագործումը հաճախ ջանքերի-ժամանակի մսխում է դառնում, երբ դու տալիքդ չգիտես, ինչ-ինչ բաներ հավաքում-լցնում ես ինչ-որ տոպրակի մեջ՝ փոխանակ տաս քո ունեցածից… Բոլոր, բոլոր կարգի ու տարիքի սեբաստացիներով դեկտեմբեր-հունվարի օրացույցով գործենք մեր նոր կարգավիճակին համապատասխան՝ Ձմեռ պապից էլ բարձր… Հո չե՞նք ուշացել, ինչպես անցյալ տարի… Խնդրում եմ՝ այս տարի չուշանանք, սկսենք… Էս օրվանից…
• Դուք պարտավոր եք իմանալ, որ լավ բանը ձեզ համար, մեզնից յուրաքանչյուրի համար միայն էն է, թե մեզնից ամեն մեկն ինչ պետք է տա, իսկ մեզնից ամեն մեկը շատ գործ ունի անելու՝ ավելի շատ, քան ինքը՝ Ձմեռ պապը: «Դուք պարտավոր եք դա իմանալ, երեխաներ: Եթե երբևէ ցանկանում եք երջանիկ լինել, դուք  պետք  է  սկսեք  էդ  մեծ  գործն  էսօրվանից»…
  Բան ունե՞մ ասելու… ասում եմ, գրելո՛վ եմ ասում… Լսվո՞ւմ է:

Արևմտյան դպրոցի 5-րդ դասարանի սովորողները պատրաստվում են տեխնոլոգիական մեդիաուրբաթ-համերգի:
Լուսանկարները՝ Զառա Ոսկանյանի:

Ֆոտոխմբագիր՝ Արմինե Թոփչյան
# 850