Ինձ անակնկալ է սպասվում։ Ես, գիտեք, բրինձ, բրնձով փլավ, շիլա, ապուր շատ եմ սիրում… Բ-4-ում էլ համով են պատրաստում, ինչպես անցած անգամ՝ Հիմնականում, դրանից առաջ՝ Գեղարվեստում… Այստեղ ինձ էլ, ձեզ էլ անակնկալ է պատրաստվում… Իմ հինգ տարեկան կրտսեր թոռնուհի Սոնուլը կտրվում է ընկերներից, իր բրնձի ափսեով գալիս, նստում իմ կողքին… Ա՜յ քեզ պայծառ օր, այ քեզ դպրո՜ց, այստեղ, Գրիգոր Խաչատրյան, ապրում են փառահեղ կյանքով… Ու պապիկ-թոռնիկ, զրուցելով, ծիծաղով ուտում ենք… Տեսարան է… Լիլիթ Բլեյան, այ թե ումից ես քաղում քո երգերը, քո ժպիտը, քո կենսուրախությունը: Իհարկե: Մոտենում է Սոնուլիկի խմբի Անահիտը, ում մասին քիչ առաջ պատմում էր…
— Սոնուլ, հերիք չի՞, ինչքա՞ն սպասեմ…
Հա, չափն անցել եմ, աղջիկներ։ Ես թոռնուհուս՝ Սոնուլի հետ ապուր ուտելու չեմ եկել այստեղ, այլ, վարպետներ Սերժի և Վանիկի հետ բանելու դաշտերի վրա…