Իսկ Շուշան Բլեյանն իր վոկալիստ Մանե Բաղդասարյան ընկերուհու հետ երեկ նստեց գնացք ու հայդե՜… Գյումրի… վոկալի իրենց նոր ուսուցչուհու հետևից… Գնում են պարապելու. Շուշանը Հայաստան հո չի՞ եկել՝ ման գալու-արձակուրդ անցկացնելու, եկել է Հայաստան՝ սովորելու… Ապրելու է ուսուցչուհու տանը. հա՛մ վոկալի դասեր կառնի, որքան սիրտն ուզենա, հա՛մ կծանոթանա Հայաստանի մշակութային մայրաքաղաքին… Հեռախոսով խոսեցինք, երբ Գյումրի էր հասել, տեղավորվել… Հետաքրքիր են ինձ Վիեննա-Երևան-Գյումի չվերթով Շուշանի տպավորությունները… Ծրագրում է այցելություններ Մարմարաշեն, Հառիճավանք… Մենք Գյումրիում կայցելենք դեռ Շուշանին՝ նրա աչքերով և ուղեկցությամբ Գյումրին տեսնելու… Հետաքրքիր նախագիծ ստացվեց ապակենտրոնացման… Ինչո՞ւ է Հայաստանում ամեն ինչ կապվում Երևանի հետ… մեկ քաղաքով երկիր է վաղուց դարձել Հայաստանը… Մարդ վերցներ ու մի շաբաթ ապրեր, ասենք, Արթիկում կամ Հրազդանում…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Ուրիշի համար ոչինչ չենք անելու… Մեր կյանքն ենք ապրում…

Դավիթ Բլեյանն ինչ համով-լավ ուտելու բան տեսնում է տանը, ուրախանում է. — Ուզում եմ տանեմ ընկերներիս հետ ուտեմ… Ու տանում է՝ սալոր, խնձոր, ձմերուկ, դեղձ… շոկոլադ… — Քիչ ա, մա՛մ,-

Որ հայրենիքը երես չդարձնի մեզնից, որպես օտարներից…

Թեև գալիս եք դուք ալիքների նման և աստղերի Ձեր ճանապարհի՜ն, ձեր կոչումի՜ն, ձեր ընթացքի՜ն անգետ — Բայց լինելու է ձեր երթը այս դժնի ու լուրթ ափերին Արևներից, աստղերի՜ց ավելի ուրույն

Միշտ պարտական, միշտ խնամակալ

Արևիկ Տատինցյանը, իմ միջնեկ թոռնուհին, պարգև դարձավ՝ իր օրն անցկացնելով մեզ հետ, մեր տանը, Դավթի ու Արմինեի հետ… դեռ մի կտոր էլ ինձ բաժին հասավ… «Լավագույն պապիկին աշխարհի» տուփով ինձ