Դավիթ Բլեյանը մանուշակագույն մեծ ավտոբուսով իր մայրիկ Արմինեի, մորաքույր Ռուզանի, նրա Արմենի ու Մելինեի հետ գազանանոց է գնացել։ Ավտոբուսները՝ բոլոր կարգի Դավթի հետաքրքրության կենտրոնում են եղել և մնում, մետրոյին հավասար… Ես ու Արմինեն փորձում ենք հիշողությամբ վերականգնել մեր հարցասերի օրվա տպավորություններն անմիջական։
– Ինչո՞ւ չի կարելի ավտոբուսի դիմացից անցնել…
– Որ դիմացից անցնեն, ի՞նչ կլինի, մայրիկ…
– Մայրիկ, ինչո՞ւ են գազանանոց ասում՝ գազան-անո՞ց… Իսկ ավտոբուսը՝ ավտո-բո՞ւս…
– Ինչո՞ւ մեծ ապակիներ ունի ավտոբուսը…
– Մարդիկ ավտոբուսը նստում՝ ո՞ւր են գնում, ինչո՞ւ են գնում… Ուզում եմ իմանալ…
– Ինչո՞ւ կան միկրո-ավտոբուսներ, թող բոլոր ավտոբուսները մեծ ու ազատ լինեն, որ մարդիկ խաղալով գնան գազանանոց ու գործի…
– Ինչո՞ւ, մետրոյի նման, վարորդը չի խոսում՝ զգուշացեք, դռները փակվում են…
– Դո՞ւ ես ավելի արագ գնում քո հեծանվով, հայրիկ, թե՞ ավտոբուսները…
– Դու հեծանվով կարո՞ղ ես ավտոսբուս բարձրանալ. ուզում եմ իմանալ… Ինչո՞ւ մետրոյով հեծանիվները գնում են, իսկ ավտոբուսով՝ չէ…
Այնքան էլ «անմեղ»-ապաքաղաքական չեն այս հարցերը, մի մասն էլ որպես հռետորական են հնչում՝ հնչելու համար…
Ի՞նչ ապրումներ էր ունենում Դավիթը Բլեյանը այսօր Հիմնական դպրոցի, Մայր դպրոցի և Դպրոց-պարտեզի ճանապարհին ինձ հանդիպելով, ամեն անգամ ինքը՝ Արմինե մայրիկի հետ, մեքենայով, ես` հեծանվով…