Մետրո շատ ենք սիրում՝ ես էլ, Դավիթ Բլեյանն էլ, որ մոտենում, ավելի է մոտենում չորս տարեկանին՝ ավելի ու ավելի հեռանալով 3 տարեկանից.
– Ամեն օր մոտենում եմ, ամեն օր հեռանո՞ւմ,- հարցնում է Դավիթը հերթական մեր խոսակցությունից հետո, թե ինքը քանի տարեկան է, քանի ամսական, քանի օրական ու երբ կդառնա կլոր 4 տարեկան…
– Դավիթ, փոքրերը պիտի լսեն մեծերին՝ հայրիկին, մայրիկին…- ուսուցանում է համառորեն Արմինե մայրիկը:
Դավիթը, որ խաղում է, առանց խաղից կտրվելու.
– Որ չեն լսում, ի՞նչ է լինում…
Արմինեն, շփոթված, պատասխան չունի…
– Որ չլսեմ, անցած անգամվա նման կլինի՞… Անցած անգամ ի՞նչ եղավ, ասա՝ իմանամ, մայրիկ…