Առավոտյան ես ավելի շուտ էի դուրս եկել իմ հեծանվով: Որոշել էի ճանապարհել Թբիլիսի թիվ 20 դպրոցի ինձ սիրելի դարձած մարդկանց, որոշել էի 8-10-ն առտու, մինչև Սևան մեկնելը լինել նրանց հետ: Այսպիսի ազատություն ու վայելք. իմ կիրակիի տերն եղա: Ի՜նչ կառույց է մեր կրթահամալիրը, հետաքրքիր ու խնամված, ապահով, հյուրընկալ՝ ամենատարբեր, տարատարիք մարդկանց համար… Ու տեսե՛ք, մեր Թբիլիսիի վրացի ընկերներն ի՜նչ խելացի օգտվում են… Իսկ ա՛յ, Ջավախքի ու Թբիլիսիի մեր հայրենակիցները համառորեն չեն օգտվում… Չնայած վկա եք՝ ինչ հետևողականությամբ եմ ես դա անում, պարտադրելու աստիճանի, Վիրահայոց թեմի առաջնորդարանի ստանձնած պարտավորությունն էլ չօգնեց…
Հետո Հիմնական դպրոցից ես հեծանվով սլացա կայարան, Արցախի փողոց, իմ Ստեփան եղբոր տուն՝ բավականություն ու իրականություն պարգևելով նրան…
Ես ու տիար Գևորգը մտմտում ենք Սևանի շուրջ բազմօրյա հեծանվային ճամփորդություն սկսել… Էսօր սկսվող, մի շաբաթ տևող հունիսյան ստուգատես-ճամբարներն էլ անցնե՜ն, ականատես կդառնաք «ծերունի ավազակների» նոր արկածներին…