Կրթահամալիրի Ավագ դպրոց-վարժարանի սովորող Մարինե Մնացականյանի պատումով սկսված «Վերապրածները» խորագիրը կարո՞ղ է չընդհատվել, հարցնում եմ։ Իրեն ծանոթ մարդու, իր գերդաստանի պատմությունը՝ հայոց ողբերգությունն անհատականացնելու-մարդկայնացնելու-ճանաչելու և ճանաչել տալու՝ ապրելու ճանապարհ է՝ շարունակական ուսումնական նախագիծ… Ի՜նչ լավ է, որ Գայանե Առաքելյանն ու Գեղարվեստի ավագ դպրոց-ընտանիքը պահեց այդքան դժվարությամբ-սիրով ստեղծված նախաձեռնությունը՝ ապրիլի 24-ին հայոց երկիրը մեծացնել-շենացնելու… մի փոքր, բայց կոնկրետ… Հանրակրթական էկոտուր 2016-ում սրա նկատմամբ վերաբերմունքն ինչպե՞ս այլ դարձնենք՝ Ծառի օրվան ձեռք չտալով։ Այնքան քարքարոտ-անմշակ է մեր երկիրը, որ ապրիլյան տոնացույցը երկրագործի ոչ մի ազատ օր կարող է չունենալ։ Չպիտի ունենա։ Այ, մայիսի 7-ին կրթահամալիրի գյուղացիական տնտեսության նորամուտն ենք անելու. այնքա՜ն գործ կա՝ գործուն-տպավորիչ ներկայացնելու համար, իսկ այսպես, ընդհատումներով, «հիշելով-պահանջելով» չի արվի…

 

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Առանց տեսիլքի իրագործման ի՞նչ բեկում…

Հայտնի են աշխարհի լավագույն լողափերը. ահա: Դրանցից մեկում՝ Կուբայի Playa Paraiso-ում, եղել եմ 1977թ. հունվարին, ես ուսանողական ջոկատի կազմում… Պատմե՞լ եմ: Օրագրում իմ որոնում եմ հայտարարում՝ պարզելու համար… Իսկ կրթահամալիրի Բանգլադեշում, «Սեբաստիա»

Ուսումնական պլանը պիտի անհատականացնել

Այն ժամանակ, երբ կրթահամալիրի արհեստագործական ավագ դպրոցի շրջանավարտներն ու ուսուցիչները  «Փարվանայում» էին իրենց հասակակիցների հետ, Մալաթիա-Սեբաստիայի վարչակազմի ղեկավարի նախաձեռնությամբ, Գեղարվեստի ավագ դպրոցը գտել էր պատշաճ-մեկուսի միջավայր՝ սովորողներով-ուսուցիչներով-ծնողներով միասին լինելու երեկոյան,

Փրկչի՞ իրավունքով և պատասխանատվությամբ…

Կատուն, որ երեկվա իմ գրում տեսնում եք Դավիթ Բլեյանի գրկում, իր եղբայր Արմեն Մարտիրոսյանի կատուն է… 2015-ի ամռանը, հիշո՞ւմ եք, Մեղրաձորում էինք, պատրաստում էինք հուլիս-օգոտոսյան արշավախմբային ճամբարը: Ետդարձին, ճանապարհին մեքենան