Երևանում ուրիշ ի՞նչ կրթական հաստատություն կարող է հընթացս մուտք գործել ֆրանսիական «Paris match» շաբաթաթերթի խմբագրակազմը՝ հայտնի Ռուբեն Տեր-Մինասյանի թոռան՝ Վահե Տեր-Մինասյանի ու թարգմանչի ուղեկցությամբ, աշխատանքային օրվա վերջում, ազատ շրջել հաստատությունում, իրենց ընտրությամբ զրուցել սովորողի և ուսուցչի հետ՝ առանց տնօրենի ներկայության… Ես, Գրիգոր Խաչատրյանը, առանց իրար հետ պայամանավորվելու, այդպես էլ ուզում ենք. թող Հայոց ցեղասպանության շուրջ մեկ ժամ տևած զրույցը լինի առանց վարչական որևէ միջամտության, անկաշկանդ: Իսկ ես ուղեկցում էի մյուս ֆրանսիացիներին՝ սեբաստացիների ապրող-ստեղծող կրթահամալիրի Գեղարվեստիավագ ու կրտսեր դպրոցների կենդանի աշխարհը ցույց տալու համար. առիթ է՝ օտարի հետ, օտար հայացքով նայելու սեբաստացիական մեր նիստուկացին՝ սկսած 2-5 տարեկանների քնից, 6-10 տարեկանների երկարօրյայից, ավարտած Գեղարվեստի ավագ դպրոցի գունանկարի, գծանկարի արվեստանոցներում պատանիների կլանված գործով…
Իսկ Գեղարվեստի վարչակազմը, կարծես ոչինչ չի եղել, ճարտարապետների հետ քննարկում-ներկայացնում է «Դպրոցն անիվների վրա» նախաձեռնության մանկավարժական պատվերը, պատրաստվում Գյումրիի «Ստիլ» ցուցասրահում ապրիլ 22-ի «Կամք առ կամք» ցուցահանդեսին, երիտասարդ կենսաբանների ասոցիացիայի հետ՝ ապրիլի 22-ի ծառի օրվան… ամփոփում մաթեմատիկական ֆլեշմոբի արդյունքները… Շշմելու Գեղարվեստ ունենք, սեբաստացիներ բոլոր տարիքի, որտեղ էլ որ եք:
Երկար ժամանակ Հայաստանն ասոցացվում էր Սպիտակի երկրաշարժի և նրա բերած թշվառության հետ, գումարած Արցախյան շարժման ու պատերազմի հումանիտար աղետները՝ բռնություն-վայրենություններ, մասսայական սպանություններ ու բռնագաղթ, ԽՍՀՄ փլուզման, երկարատև շրջափակման-պատերազմի հետևանքները, հիմա էլ՝ հայ-ադրբեջանական սաստկացող հակամարտությունն ու հայ-թուրքական լայնածավալ առճակատումը, մութ պատմության ու ներկայի շիլաշփոթը՝ Հայոց ցեղասպանության 100-ամյա տարելիցի՝ ծավալվող իրադարձությունների ծրագրով… Ֆրանսիայի պատվիրակները տեսան ուրիշ՝ Նոր Հայաստան, որ, այո՛, զարմացրեց-հիացրեց…
Սեբաստացիների կենդանի կյանքի իրական մեդիահաշվիչներ կան. mskh.am-ի օգտատերերի թիվը մոտեցավ 6500-ի, իմ բլոգինը՝ հատեց նորից 500-ի սահմանը… Մերը երկրագործի ուղիղ ճանապարհն է: