Կրթահամալիրում այսօր«Ներառականության օր»է՝ սեմինարքննարկումներով, ներառական խաղերով ու վարպետության դասերով։ Նախագիծը կազմակերպվում է «Սպիտակ ձեռնափայտ», «Ռոսատոմ», «Ոգու առագաստներ» կազմակերպությունների հետ։ 

Պետությունը եթե բռնատիրական չէ, դպրոցը եթե պետության ձեռքին բռնության գործիք չէ, չեն կարող միասին, համատեղ ջանքերով չապահովել մի ամբողջական ներառական միջավայր՝ հասարակություն և հանրային կրթություն, որտեղ, առանց որևէ խտրության, անկախ մեկնարկային տվյալներից, ծնունդով փոխանցված, թե ձեռքբերովի սահմանափակումներից, սովորողը կպարզի իր ֆիզիկական, հոգևոր և ոգու առագաստները՝ հանրային կյանքում անհատական խաղաղ նավարկության համար։ 

Մենք որպես մեր գործի՝ մեր մանկավարժության հեղինակներ, հավատում ենք սրան և մեր գործընկերների հետ մեկտեղում ենք սրան ուղղված ջանքերը, ինչպես հիմա՝ «Սպիտակ ձեռնափայտ», «Ռոսատոմ», «Ոգու առագաստներ» կազմակերպությունների հետ։ Մենք բաց ենք գործընկերության, առաջարկների համար և շարունակելու ենք բաց լինել, շարունակ փնտրելով նոր գործընկերներ, գաղափարներ, լուծումներ։ 

#1702 

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Հաճույքով լռելու մանկավարժություն․․․

Երեկվա իմ գիրը՝ «Ո՜վ զարմանալի» վերնագրված շաբաթվա զարմանքների ինքնաբերաբար շարունակություն է պարտադրում։ Ռոդարիի ստեղծագործական սխալը (բացթողումը) թույլ տվեց միջամտել, վրիպակը շտկել ու ծնվեց այս հաճույքով լռելը՝ որպես այլընտրա՞նք «Իմացումի հրճվանք»-ի․․․

Եթե նետը մահացու է, էլ ինչ խոսք…

Ոտքից, գլխից, թե սրտից է խոցում մեզ… Հայաստանում Իրանի կրթության և մշակույթի կենտրոնի փոխնախագահ Փարսին Քազեմինի այցի մասին պատմել եմ իմ երեկվա գրում… Եվ տեսեք՝ իմ գրասեղանին Փարսինի նվիրած երեք

Մարդ Հայաստանի, կանգնեցրո՛ւ անապատացումը

Ես չեմ հորինում, պատմում եմ ամեն դեպքում, երբ անդրադառնում եմ իմ հիշողության-ապրածիս մեջ տեղավորված 60 տարիներին և իմ նույնքան տարողունակ առօրյային, որում և վաղն ու մյուս օրն են… հաստատ: Իմ