Երջանկությունը պիցա է… իմ գրի նման

Յուրա Գանջալյանի «Փետրվարի 26. հաշվետվություն ոչ թվերի լեզվով» հրապարակումը հաճույքով կարդացի: Շարունակեմ սկզբունքային նշանակության այս խոսակցությունը, որը կընդարձակեն, վստահ եմ, Լուսինե Բուշը, Իրինա Ապոյանը… Յուրայի հիշատակած, և ոչ միայն այդ սովորողները,

Անշուշտ կանցնի պղտորումը, էլի վճիտ կլինի…

Նույն 4-ի և 5-ի արանքը՝ գիշերվա թե առտու, նո՞ւյն՝ արդեն վաթսունը գլորած բլոգավար Տիարը, նույն օրագիր-ինքնագի՞րը… Դադար եղա՞վ որ… Աշխատանք է՝ իր ռեժիմով անդադրում, հենց ծուլացար, պըրծ… Ուզում ես՝ գրի,

Այս գիրն ուրիշ հմայք ունի. նրա ձևավորող օպերատորն ընթերցողն է

Եռօրյա Ստեփանավան-Կուրթան-Հնեվանք գործուղումից վերադարձա հուլիսի 26-ին, օրվա երկրորդ կեսին: Վերականգնել եմ իմ բնականոն, երևանյան, բանգլադեշյան գործունեությունը: Հուլիսի 27-ն է, առավոտյան ժամը 04-ը: Օրագրիս առաջ եմ, կարոտել էի. որքան էլ եռօրյա