Երբ տուն հասա, ժամը ութն էր. Դավիթն իդիլիայի մեջ էր. Մերի Առաքելյանը, մեր տան սիրելին, ով երկար էր բացակայել, հասցրել էր մինչ իմ գալը գերել-տանել Դավիթ Բլեյանին իր հմայքով, սիրով, շնորհքով… Հետո, երբ Մերին ու Դավիթը սկսեցին նվագել-երգել, երբ սկսեցին թերթել այսօրվա գրքի տոնավաճառի նվեր-գիրքը Դավթին՝ «Զանգակի» քառամաս գունավոր «Կենդանիների օրագրերը», այս շաբաթների լարվածությունը միանգամից տեղի տվեց… Մեր տան աղվեսն անճանաչելի էր…
Վազեց գնաց բերնի ջուրը,
Եվ թուլացան կուռն ու ճուռը…
— Մի գնա, Մերի, ես չեմ ուզում, որ դու գնաս, ես սիրում եմ քեզ,- խոստովանեց մեր «սրտակերը»…
Մերիի գեղեցկությունը, շնորհքը խաղաղեցրեց, մեզ վերադարձրեց մեր մոլորյալ որդուն…