Իմ ընկեր, ճարտարապետ Համլետ Խաչատրյանը Դավթի ծնունդին մի ճոճանակ է նվիրել կախովի՝ երեք տարի գործածում ենք, տարվա բոլոր օրերին… ա՜յ քեզ որակ ու էսթետիկա… Չգիտեմ, Սուսան Ամուջանյանի կինո-ֆոտոակումբի, մեր Քոլեջի-ավագ դպրոցի սովորողների 2015-2016 ուստարվա նախագծերի մեջ տեղ կգտնե՞ն Բանգլադեշի բակերի վիճակի նախագծեր…

Երեկ երեկոյան, երբ Սուսան Մարկոսյանի հետ ավարտեցինք օրը, օրագրի 361-րդ համարի թողարկումը, կարճ-էական բամբասեցինք, տունդարձի ճանապարհին որոշեցի այցելել ստուգատեսային ճամբարի վրաց մեր նոր գործընկերներին՝ Թբիլիսիի Գլդանի թիվ 132-րդ դպրոցի թատրոնի խմբին, որ քիչ առաջ էր ժամանել… Մենք այս դպրոցում եղել ենք, արժանացել խանդավառ ընդունելության… Բոլորն առաջին անգամ են Հայաստանի Հանրապետությունում, Բանգլադեշում… Հետաքրքիր խումբ է վրաստանցի, ազգությամբ՝ վրացիներ, հայեր, ռուսներ… Անհամբեր սպասում են հաջորդ օրվան, սեբաստացիների հետ շփմանը, ստուգատեսային ելույթին…

«Պատշգամբը՝ պարտեզ», լողափերի, ցանկապատերի ձևավորման նախագծերի առատությունն ինձ ոգևորեց… ինչպես և կրտսեր դպրոց-պարտեզներում մանկական ճամբարների՝ որպես լրացուցիչ ծառայություններ, մեկնարկային օրվաբազմաքանակությունը… Չորս ճամբար՝ Գեղարվեստի կրտսեր դպրոցում, Նոր դպրոցում,Հիմնական դպրոցում, Դպրոց-պարտեզում, հաճախող 50 տարատարիք սովորող-երեխա ունենք, որոնց կեսը՝ ոչ սեբաստացիներ… Լողը, շրջակա միջավայրի ձևավորման նախագծերը, բացօթյա երաժշտական թատրոնը կդառնան ճամբարականների գլխավոր զբաղմունքը…

 

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Հասարակությունն առանց քաղաքական հենասյուների, նույն է թե՝ քաղաքացի՝ առանց բարձունքի ձգտումի…

-Ի՞նչ ուտես, Դավիթ… Առաջարկում ենք ամենատարբեր համեղ բաներ, հրաժարվում է. — Չեմ ուտում… յա´… — Բա ի՞նչ ուտես,- համառում է մայրը: — Ի՞նչ ուտեմ, քաք ուտեմ… — Դավիթ ջան, ի՞նչ

Որպեսզի կարողանանք տեսնել արևի խավարումը

Լիլիթ Ազիզխանյանը մեծ նապաստակ ձու-ձու կակա է նվիրել Դավթին, որ պահվել է սառնարանում՝ Դավիթ Բլեյանին  որպես անակնկալ հայտնվելու համար… Հիմա, երբ Դավիթն արթնացել է քնից առավոտ շո՜ւտ՝ լրիվ ինքնուրույն-մենակ, իր

Երեխան խաղալով պարզապես մեծանում է

«Արար» ամսաթերթ, 1 հունիս, 1993 թ. —  Պարոն Բլեյան, Ձեր տնօրինած «Մխիթար Սեբաստացի» կրթօջախը առաջինն է հանրապետությունում, ուր թատրոնը դարձել է հանրակրթական առարկա: Որքանո՞վ է, ըստ Ձեզ, արդարացված այդ քայլը: