Մարի ջան, սիրելիս, «Տիգրան Հայրապետյան» գրադարանի նշանավոր ղեկավար Մարի Գաբանյան, շնորհակալ եմ ինձ արխիվից հայտնի դարձնելու ջանքերիդ համար։ Աչքի անցկացրի երեկվա «Ի բազում ամս տենչեցեալ…» հրապարակումը. մեկ է՝ հավատալու բան չէ՝
Դավիթ Բլեյանն իր ծծկեր շրջանում բոլբոլ օգտվել է («Պապան բոլբոլ ասաց») «մինչև երեխան չլա, մերը ծիծ տվողը չէ» ավանդույթով իրեն ամրագրված երեխայի պաշտպանության իրավունքից։ Ծծկերության շրջանը Դավթի մոտ ճիշտ ու
Նիկոլի ծնունդի, մանկության ու պատանեկության օրրանը՝ Վովա Փաշինյանի երկհարկանի համեստ տունը, հոյակապ դիրք ունի։ Ես հաշվեցի՝ օգոստոսի 2-3-ի գիշերը այս տունը հյուրընկալել է 16-17 հոգու… Մեր ուսուցիչներն ու Մարիամ-Աշոտի ընկերները
Հետևելով Ջ. Ռոդարիին` այսպիսի վերնագիր առաջադրեցի. «Ի՞նչ կլինի, եթե մի քանի ժամով ուշանա իմ օրվա գրի թողարկումը»: Տեխնիկական ոչ մի խնդիր. չի՛ք: Տեսեք` ինչ կատարվեց կիրակի օրվա, այդ մի քանի
Դավիթը մեծանում է ամեն րոպե, և դա երևում է նրա խոսքում`«Հայրիկ, դու մայրամուտը տեսել ե՞ս: Տե՛ս, արի միասին նայենք մայրամուտին»: «Պարտեզ չեմ ուզում, Կուրթան եմ ուզում, հայրիկիս հետ գնում եմ
Մեր դռան զանգը, դրա աղմկոտ արձագանքը. Դավիթ Բլեյանն ինձ դիմավորում է մայրիկի հետ որպես կանոն ժամը 19:00-ի մոտ շեմքում՝ հստակ պատրաստած լեզվական նոր կառույցի ցուցադրությամբ. գիտի, որ լեզվագործունեության ամեն մի
Կուրթանում իր ճանապարհին հանդիպած բոլոր կենդանիներից Դավիթ Բլեյանը կենտրոնացավ ձիերի և… խոզերի վրա: Ձիու հետ հանդիպմանը Սասունցի Դավիթը պատրաստվում էր ամեն օր` երկու տարի, յոթ ամիս, քսան օր շարունակ: Հանդիպումը
Գրում եմ. այդպես չէ, որ ինքնահիացում եմ ապրում մտքից, որ հիմա 04 — ն է, որ ես արթնացել եմ 3:30-ին (համացանցով քաղաքական լուրերի էի հետեւում), որ սա իմ բլոգի «Օրագրի»
Դավիթ Բլեյանին քույրիկ Տաթեւիկը մեծ, նարնջագույն, բեռնատար բետոնախառնիչ (ուշադիր եղեք, որ Դավթի ոչ մի բնութագրիչ բաց չթողնեմ) մեքենա է նվիրել, ու Դավիթն այս օրերին անբաժան է, քնում, արթնանում, լողանում է սրանով: Ահա
Եռօրյա Ստեփանավան-Կուրթան-Հնեվանք գործուղումից վերադարձա հուլիսի 26-ին, օրվա երկրորդ կեսին: Վերականգնել եմ իմ բնականոն, երևանյան, բանգլադեշյան գործունեությունը: Հուլիսի 27-ն է, առավոտյան ժամը 04-ը: Օրագրիս առաջ եմ, կարոտել էի. որքան էլ եռօրյա