Կիրակի օրվա մեր ընտանեկան պատարագը տևեց ուղիղ մեկ ժամ՝ 11.00-12.00. այն նվիրված էր մայրենիին, ինչպես հորդորել էր իր գրում կրթահամալիրի տնօրենը։ Մեկ ժամ Դավիթը ոգևորված լսում էր Կոմիտաս, շարականներ. ես
Վերջին մեդիաուրբաթ համերգ-ներկայացման հերոսուհին՝ Գեղարվեստի կրտսեր դպրոցի 4-րդ դասարանցի Ռոզա Խաչատրյանը՝ իր տեսանյութով, որոշեց և՛ իմ օրագրի վերնագիրը, և՛ գլխավոր խոսքը: Մարմարյա սրահում ընդհանուր բաց պարապմունք-համերգը (տևողությունը 45-60 րոպե) վարած
— Էդ ի՞նչ ես անում, չես ամաչո՞ւմ,- ասում եմ,- մի՛ արա: — Ամո՛թ քեզ, Դավի՛թ,- ասում է մայրիկը… — Ամոթ քե՛զ… ,- նեղսրտած հակադարձում է Դավիթը… — Ի՞նչ է ամոթը,
Նամակ գրելը ես համարում եմ մի զրույց, իսկ ընկերական ու մտերմիկ զրույցի ժամանակ խոսքեր չես ընտրում և չես աշխատում խոսել տրամաբանորեն ու «խելոք», այլ զրուցում ես անբռնազբոսիկ, ազատ, առանց վախենալու
Դժվար կլինի օրագրի ընթերցողին հավատալ, բայց… այսպիսին է 60-ամյա զառամյալիս, օրինակ, այսօրը։ Առավոտ 9.00, երբ մտնեմ իմ գրասենյակ (կրթահամալիրի Մեդիակենտրոնում, Րաֆֆի 57 հասցեում, Երևանի Մալաթիա-Սեբաստիա վարչական շրջանի Սուրբ Երրորդություն եկեղեցու
Այդպես լինում է. ի՜նչ լավ է, որ երեկ եղավ. Դպրոց պարտեզի 2-4 տարեկանների նորացված խմբասենյակը, որպես մանկական աշխարհ, բոլոր ներկաներին ուրիշ էր դարձրել՝ ինձ, օրինակ… Երբ մեկտեղ են կրթահամալիրյան ջանքերը,
— Արա բազուկ, վեր կաց: Էնպես մի՛ արա, որ քո տնօրեն քույրն իմ վրա խոսի: Էհե՜յ…- կանչում է մայրը՝ չարթնացող Դավթին,- ուշանում ենք… — Չէ՜, ես «արա» չե՜մ, «արան» դո՛ւ
Անունդ թող փարոս լինի ինձ Սուտ կյանքի և դառը մահու դեմ… Վահան Տերյան Փոս փորողը փոսն է ընկնում՝ իր փորած փոսը, և դա լավ է: Իմացիր, որ քո համար ես
Պետական կրթական ծրագիրը իրական կյանքում հենց հանդիպում է դժվարության, ասենք ամեն օր`դասարանում, նույն պահանջ-պայմանն է ներկայացնում` մի խանգարիր, եթե չես օգնում, չես կարող օգնել… Մեր հեղինակային կրթական ծրագիրը՝ իր հիմնադիր
Լինում է այսպես՝ գիշերով արթնանում եմ պատմելու ցանկությունից… Այնքան բնական է հիմա իմ երեկվա՝ մի գիշեր նստվածք տված, փրփուրից, առօրեականությունից զատված զիլ ձայները օրագիր բերելը, որ մի քիչ էլ սիլի-բիլի