Մեր շուրջը, մեր դպրոցական բակերում, մեր ճանապարհին տեսնում-ճանաչո՞ւմ ենք, ինչպես Կարինե Պետրոսյանն է ասում, գարունն ավետող առաջին ծաղիկները՝ մանուշակը, անմոռուկը, հասմիկը, զանգակը․․․ Հեծանվով անցնում էի Քոլեջ-արհեստագործականի և նորատունկ անտառն ու
Երկուշաբթին կարող է և դժվար օր է, բայց ոչ իմ օրագրի համար… Համեցե՛ք, այնքա՜ն կարևոր, չասված պատում է դուրս մնացել ամենօրյա անընդհատ իմ գրից, հագեցած համերգային շաբաթից, Չարենց-Դավթին հանձնված կիրակիից, դեռ
Ես չեմ կարող մասնակցել, ոչ էլ առայժմ Դավիթ Բլեյանը, տիկին Աիդայի ու իր թոռնիկ Արեգի շրջիկ-խաղալիք ընթերցարանի կազմմանը, այնպիսի ընթերցարան, որ, Արեգի ասելով, «թափառող ընթերցարան» լինի, «ոնց որ շները, դրանց
Իմ օրվա գիրը՝ օրագիրը, օրվա մասին թվով վեցհարյուրիններորդ անընդհատ իմ գիրը-պատումը, օրվա իմ ապրածը՝ որպես պահին ասված խոսք, որ գործողություն դարձավ կամ կդառնա… որտե՞ղ թողեցի խոսքս երեկ ու հիմա ի՞նչ եմ
Կրթահամալիրում, Ավագ դպրոցում Հրաչյա Աճառյանի ծննդյան օրվան նման վերաբերմունքը լեզվի օրերի շրջանակում այսպիսի մակարդակով, ուսուցիչ-սովորողների լեզվական ուսումնասիրությունների ներկայացումն Ավագ դպրոցի ընթերցարանում պիտի առաջացներ ու առաջացրեց հուզմունք, ոգևորվածություն, երախտագիտության զգացում՝ Հասմիկ
Լիլիթ Ազիզխանյանը մեծ նապաստակ ձու-ձու կակա է նվիրել Դավթին, որ պահվել է սառնարանում՝ Դավիթ Բլեյանին որպես անակնկալ հայտնվելու համար… Հիմա, երբ Դավիթն արթնացել է քնից առավոտ շո՜ւտ՝ լրիվ ինքնուրույն-մենակ, իր
Անկողնում շուռումուռն էլ ավարտվեց, բաց աչքերով տեսնելն էլ. պարզ է՝ գիշերվա չորսի-հինգի արանքում է ժամը, ու իմ պատմել-գրելը գալիս է՝ ինչպես հանկարծ իրիկունը գուաշով Դավիթ Բլեյանի նկարելը… Երկինք պատկերեց մեր սիրահարը…
Հիմա, 601-րդ անընդհատ, որպես շարքային, իմ գիրը պատմելիս տեսարանները եկան շարվեցին կտոր-կտոր, ըստ օրվա-ապրածի ժամանակագրության… Տեսեք-լսեք։ Ժամը 9:00, Մանկավարժական լաբորատորիա։ Մեր առավոտվա ժամերգություն-ընդհանուր պարապմունքն իմ նախաձեռնությամբ կայացավ նշանավոր Բզեզ-Անահիտ Հարությունյանի՝ հեղինակային
Օրագիրն իմ այս ո՛չ մեկ անգամվա համար է, ո՛չ մեկ ուսումնական տարվա. ո՛չ գրելը, ո՛չ կարդալը… Քանի՜ սեբաստացի եղավ ինձ այս գործի ընկեր… Շնորհակալ եմ, քույրեր, եղբայրներ, սաներ, սեբաստացիներ բոլոր
Գարնան մասին կարծես դադարել էինք խոսելուց. փետրվարն այնքա՜ն տաք եղավ՝ ոնց որ գարուն, ձմեռն էլ՝ սիրուն ձյուներով, որ մնաց, տպավորեց, բայց և տա՜ք այնքան, որ ես հայտնի անհամբերի տիտղոսը չկորցնելու համար