Կարող ենք, ասել է թե՝ պարտավոր ենք. ապրո՞ւմ ենք, չէ՞: Ահա, մեր սիրելի ուսուցիչ Մարինե Ամիրջանյանը երրորդ բալիկն ունեցավ՝ Գրիշա անունով… Ո՛չ տուն ունեն, ո՛չ կարգին ապրուստ, հիմա էլ՝ ֆիզարձակուրդի նպաստը… Կեցցե´,
Լրագրող Սիրանույշ Պապյանի հեռախոսազանգն ինձ բռնեց հոկտեմբերի 24-ին Խաչենի հովտում, Վանք գյուղից վեր, երբ Դավիթ Բլեյանի ու Արմինեի հետ, Շուշիի իմ բարեկամ Նազիկ Նալբանդյանի ուղեկցությամբ իջել էինք Գանձասարից ու Խաչենա
Գիտե՞ք` սա տարիների ձեռքբերում է: Ես սա տեսնելու, արձանագրելու ակնակալիքով եմ եկել Ստեփանակերտ, թե չէ, առանց ինձ էլ քառօրյայի մասնակիցները գիտեն իրենց անելիքը: Ես դա՛ էլ տեսա: Մարթա Ասատրյանը՝ իր
Ստեփանակերտի ֆիզմաթ դպրոցի 10-րդ դասարանցի Անգելինայիքոմենթն ահա. «Շատ հաճելի օր էր՝ հաճելի մարդկանց հետ, վաղն էլ անհամբեր սպասում եմ առավոտյան ընդհանուր պարապմունքին: Ապրիլին, որ մասնակցեցի էկոտուրին, ու որ հիմա տեսա մեր էկոտուրյան
Դավիթ Բլեյանը կեցցե` առավոտյան ժամը 07-ին, կազմ ու պատրաստ ենք Արցախ մեկնումի. օրն էլ պայծառ, արցունքի պես ջինջ: Արարատյան դաշտում աշնանային առավոտը մեզ ինչպիսի՜ պատեհություն պարգևեց՝ ծովի պես մեծ-խաղաղ դաշտն ու
Ամենևին մի՛ երդվիր. թող քո խոսքը լինի «այո»-ն՝ այո, և «ոչ»-ը՝ ոչ: Մեր ընտանիքի՝ Շուշիի բարեկամներ Խաչատրյան-Նալբանդյաններին ասել էի՝ այո՛, 2014-ին Դավիթ Բլեյանի ու Արմինեի հետ կլինենք Արցախում, կհյուրընկալվենք Շուշիի՝
Ահա այսպես, 1994-ի դեկտեմբերյան մի օր իմ սենյակ «ներխուժեց» լրագրող Արմինե Օհանյանը, ում, կարծեմ «Ազգ» օրաթերթի մի քանի «դպրոցական թեմայով» հրապարակումներ տպավորվել էին… Արմինեն իր թարմությամբ, ընդգծված խելքով, հայացքի սրությամբ
Նախարար աշխատելու 1-ին օրվանից «Կրթություն» թերթի խմբագիր եմ փնտրել… Գուցե ռուսական հայտնի լրագրող-նորարար Սիմոն Սոլովեյչիկի «Ուչիտելսկայա գազետայի» ազդեցությունն է մեծ եղել ինձ վրա. ժամանակին այս թերթի ուշադիր ընթերցողն եմ եղել
Ու ես հիշում եմ Մարիա Մոնթեսորիի «Ինքնուսուցումն ու ինքնադաստիարակությունը կրտսեր դպրոցում»՝ «Ուշադրություն» բաժինը… Արդեն կուրծք ուտելու շրջանում սկսվում է երեխայի ատամների ծլումը: Այդպես էլ թռչնի ձագը թռչելուն թռչելով չի պատրաստվում, այլ բնում
Բլեյան Դավիթը երկար ժամանակ լողավազանում է, անաղմուկ այնքան, որ իր մասին մոռացել ենք: Սովորաբար նա չլմփոցով, երգով-կանչով է անցկացնում իր լող-լոգանքն ամենօրյա:— Դավիթ,- մտնում եմ բաղնիք,- էս ինչ լուռ ես,