Անցած շաբաթ-կիրակիի մասին ես չեմ պատմել գլխավորը՝ մանկավարժականը… պահել էի մայիսի 2-ի՝ մեր մեծ ստեղծագործական հավաքի առաջին օրվա համար… Հիմա, երբ Հասմիկը Ղազարյան, Քնարիկը Ներսիսյան, Ժաննան Հակոբյան դպիրյան օրագրերով այնպիսի բարձր
«Հայկական ժամանակ» 10.10.2006թ. «Ավա՜ղ, մենք «պարզունակ» ժողովուրդ ենք»,- մահից առաջ պոկվել է Ստեփան Զորյանի սրտից: Զորյանը, թվում է, լավ էր ուսումնասիրել իր պատմվածքների հերոսին՝ մեր խալխին: Քաղաքական մի՞տք, քաղաքական մտածողությո՞ւն էս
Սյունե Սևադայի «Ցավից քաղված դասեր» հրապարակումը, Աշոտ Տիգրանյանի տրամադրած «Ճամփորդներ» շաբաթաթերթի մեջ, աչքի անցկացրել-դրել էի մի կողմ․․․ Կիրակի առտու, թարմ-առույգ, մաս-մաս, կում-կում՝ ինչպես սառը կաթով փախլավա, մարսում եմ, ուխա՜յ։ Կարդացե՛ք վերնագիրն
«Առավոտ էր: Արարատյան դաշտի լուսապայծառ առավոտներից մեկը…» Շարունակությունը ըստ Րաֆֆու հայտնի գրի. ահա հղումը… Իսկ իմ վեպի ուրբաթ օրվա առավոտն այսպիսին էր ահա. երբ ճանապարհեցի Դավթին՝ խրոխտ, լողի պարագաներով լի ուսապարկով իր
Սեբաստացի սովորող աղջիկների-օրիորդների ի՜նչ պայծառ-սքանչացնող փունջ ունենք։ Այսօր էլ, ահա՛, Գոհար Հովհաննիսյան սովորողը… միայն մի խնդրանք-հետևողական առաջարկ. հեղինակային դարձնենք մեր բլոգների ձևավորումները-ֆոտոները… Մայիսյան հավաքի օրերին տարատարիք սովորողների-ուսուցիչների ցուցասրահային թե մեդիա ֆոտոցուցադրությունները հեղինակային
«Այսօր դու ինձ խփեցիր ու գցեցիր։ Գուցե անարդար էիր ու անօրեն, անխիղճ ու անմարդկային, գուցե փոքրոգի էիր ու անիրավ․․․ Բայց եթե վաղը ես նորից վեր չկենամ, ապա դրա միակ մեղավորը
Հարվարդի համալսարանի գիտնականները երկարամյա հետազոտությունից հետո կարողացել են ապացուցել, որ հող փորելը և ամառանոցում աշխատելը բարերար ազդեցություն են թողնում կյանքի տևողության վրա… Իսկ այգեգործությունը դրական ազդեցություն ունի թե՛ ֆիզիկական, թե՛
Դպրոցների ղեկավարներ, կազմակերպիչներ, նախակրթարանների դաստիարակներ, լող-հեծանիվ-վազք տրիաթլոնի կազմակերպիչներ, Աիդա Պետրոսյան, Մարիետ Սիմոնյան, Վահրամ Մարտիրոսյան, Ցոլակ Հակոբյան, Գևորգ Հակոբյան, Լիլիթ Ազիզխանյան Սեբաստիա փողոցի իմ հարթակից ուզում եմ տեսնել մեր կրթական պարտեզի
Իսկ վերնագիրն ինձ հուշեց, այո՛, մեր տիկին Աիդան… Եվ այն շարունակություն կունենա իմ օրագրում, քանզի մեր կյանքը անտեսված թեմաների պակաս չունի… «Խաղաղություն ենք ուզում, բայց ճանապարհներ չենք ուզում անգամ փնտրել,
— Էս ինչ լավ է՝ չասացիր՝ էս ապուշությունն ինչի՞ ես դրել, անջատի… Ես արդեն պատրաստվել էի անջատելու… Լավ եղավ,- ասում է Դավիթը։ Շատախոս մեր տղան նորից խոսքի արգելքները կորցրել է…