Ամենևին մի՛ երդվեք․ մեր խոսքը լինի այո—ն՝ այո ու ոչ—ը՝ ոչ․․․ Ներաշխարհն ու հոգին մաքուր պահելու համար պետք է ազատվել ստից․․․ Սա մի պնդում է, որ պիտի վիճարկեք կամ համաձայնեք Վիգեն Ավետիսի հետ՝ դիտելով—լսելով Հանրային ռադիոյի «Հաջողության նոտա» հեղինակային այս հաղորդումը։ Ես առավոտ գիշերով ամբողջը տեսա—լսեցի՝ շնորհակալությամբ իմ ընկերոջը։ 

Դավիթ Բլեյանն ուղղամիտ է, ու չնայած մեզանից թաքնվում է իր մեդիաաշխարհում ու ընկերների հետ է գաղտնիք կիսում, ուղղախոս է, հավես պարգևող։ Իսկ ինձ մնում է գաղտնիք չունենալ ոչ միայն իմ երեխաներից, իմ ժառանգ Դավիթից,  ձեզանից, Պարույր Սևակի տողով, իմ կնոջից անգամ։ Պատրաստ եմ, հատկապես էս չվերջացող—մուտացիայի ենթարկվող ամենահաս քովիդի շրջանում․․․ Այսօր կաս, վաղը… Վիգեն Ավետիսն ասում է, որ չգիտի, ու կարևոր էլ չէ․ գիտի միայն Դավիթ Բլեյանը ու լուրջ ամեն անգամ ասում է՝ չես հավատում, հարցրու, կիմանաս․․․ Դավիթը հիմա, երբ կորոնան նաև մեր տուն է մտել, իր ամենասիրելիին՝ մայրիկին խոցել, մեկ է, էս կորոնան՝ իր աշխարհ խառնած աժիոտաժով, այս մեկուսացման—ինքնամեկուսացման ողջ արարողակարգը սուտ է համարում․․․ Դիմակ հետևողական չի դնում, համաձայնել է տանը մնալ՝ միայն մայրիկի կողքին լինելու համար․․․ Մեկ էլ կբռնի ու մայրիկին կփաթաթվի. մոր ու տղուն այս քովիդը չի բաժանի․․․ Առանց քույրիկ Աստղիկի էս տունը տուն չէ՝ հաճախ խոստովանում է, բայց Աստղիկն ազատել է մայրիկի տաքուկ—փափուկ գիրկը Դավթի համար․․․ Չեմ կարծում, թե Դավիթը մոր կաթի անմահական համը մոռացել է։ Ոչ մի կանոնի չի ենթարկվում․․․ Դավիթի համար լուծումը Արատեսի ճամբարային շրջանն է։

Իսկ Աստղիկի մեկուսացումն ապահովեցին ամենափրկիչ մորաքույր Ռուզանը, Վահրամ Մարտիրոսյանի՝ կորոնա տեսած սիրելի—հոգատար ընտանիքը․․․ Համ էլ երրորդ օրն է՝ մայրիկին, իր ծիծիկի կաթով, երազում է տեսնում․․․ Իր շշով՝ կովիկի կաթով Նորագավիթի, Պոչատ աղվեսի հեքիաթով է ապրում, մինչև Հազարան հավքը կմտնի նաև Արևմտյան դպրոց—պարտեզ, իր Արևիկ—Աննա—Սեդայի ստեղծած մաքրամաքուր աշխարհը․․․ Իսկ մինչ այդ հա՛մ մայրիկի կաթից կկտրվի, հա՛մ էլ պամպերսից․․․ 

Պայմանավորվել ենք երեկվա առցանց հավաքի մասնակիցներով օրվա վերջում․․․ Չգիտեմ, եթե անգամ օգտակար էր մեր զրույցը՝ ապրիլի 12-ին, Գագարին պրոյեկտի մասնակիցների՝ Բլեյան դպրոցում հավաքին ընդառաջ, ու ահա այս հղումով մատչելի լինի յուրաքանչյուրին, ո՞վ կլսի սեբաստացի մանկավարժական աշխատողներից—սովորողներից, սեբաստացի կրթական համայնքից։ Բայց մեր պայմանավորվածությունը՝ ուրբաթ—շաբաթ—կիրակի, կարգով, լիարժեք աշխատելու, հնարավոր պատշաճ ներկայանալու վերջնական տեսքի եկած ծրագրով, ոչ միայն պիտի հարգվի, այլև մեր ընտրյալ տնօրեն Սուսան Մարկոսյանն իր աշխատակազմով պետք է ապահովի․․․ Աշխատանք է պահանջում՝ կասեր լոռեցի Արթուր Շահանազարյանի՝ Վահագնի—Շահալի գյուղի հերոսը․․․ 

Երեկ կեսօրի մեր քայլքը Սուրբ Երրորդություն եկեղեցով, Հյուսիս—Գեղարվեստով, Սարալանջով մինչև Մայր դպրոց և՛ հետաքրքիր էր սիրելի մարդկանց մի խմբի համար, և՛ օգտակար․․․ Կրթահամալիրը շարունակ աճում—փոխվում—ուրիշ է դառնում և՛ մարդկանցով, և՛ գործերով, և՛ միջավայրով, ու ստից ազատ մեր ընկերակցությունը հեղինակային մանկավարժության համար այս վճռական շրջանում կապահովի ստեղծագործական հավաքանու դինամիկ գործունեությունը Բլեյան ցանցով, Գագարին պրոյեկտով, անընդհատ—բաց—հասանելի յուրաքանչյուրին մեր գործունեությամբ․․․ 

Սուրբ Հարության՝ անցած, զատկական՝ չանցած, կրկնազատիկի այս օրերին, երբ մեծացել է կենդանի—ինքնաբուխ շփումը մեր՝ ծնող դարձած շրջանավարտների հետ նաև, իսկ դպրոց—պարտեզների ընդունելության հոսքով՝ նաև նորանոր ծնողների, ընտանիքների հետ, ամենահակաբացիլը, հակաքովիդը ստից ազատված խանդավառությունն է մեր ստեղծած աշխարհով, զարմանքը, երախտագիտությունը․․․ Փոփոխությունների համակարգված թափն ու հետևողականությունը մարդկանց հիացնում է։ Գալիս են՝ պարզապես քայլելու—հիշելու—փոխանցելու․․․ Այդպիսի պահանջից է ծնվել նաև «Դար» հիմնադրամի Գագարին պրոյեկտի ապրիլի 12-ի ստեղծագործական հավաքը․․․ Համայնքային զարգացման հեռանկարային—բացառիկ ծրագիրը կարևորել է մեր հանրային—հեղինակային մանկավարժությամբ ստեղծած կրթական համայնքը։ Լավ է, որ միջազգային կապերով, փորձով հիմնադրամը ոչ պակաս կարևորում է հայաստանյան փորձը, հենվում դրա վրա։ 

#2037