– Երգի՜, պապա՜․․․
Աստղիկի առավոտն է․․․ Դավիթն էլ է այդպիսին։ Շուշան-Լիլիթ-Տաթևի երգը հորից է, երաժշտությունը՝ հորից․․․ Հորժամ, առավոտ լուսո, հոր աղջիկներն ու ժառանգը՝ բոլորիս Դավիթ Բլեյանը․․․ 

Երեկվա օրը Արսեն Աղաջանյանի պահած խորհուրդն ուներ իր մեջ։ Արսենը՝ անմիջական, ծովի պես զուլալ, ուզեց, որ սեբաստացի մայր դպրոցում իմ աշխատանքային օրը սկսվի որպես մարզական-ֆուտբոլային՝ հայտնի «Ուրարտու» ֆուտբոլային ակումբի սեփականատեր Ջևան Չելոյանցի ու ընկերների այցով․․․ Կարևոր է, որ Ջևանի պես մարդը (ես միշտ կշփոթեմ Ջիվանի փողոցի հասցեն ու ֆուտբոլային մագնատի անունները, ինքը մեծահոգի է՝ կժպտա․․․) իր երիտասարդ, հմայիչ ուղեկցողների մեծ խմբի հետ սեբաստացի գինու բաժակ է բարձրացնում, հաճելիորեն զարմացած է.
– Ես այսքա՜ն լավ ինձ Հայաստանում չեմ զգացել։
Նա երեկ հայտնեց չտեսնված-չլսված նոր ֆուտբոլի դաշտ կառուցելու մասին․․․ Այսուհետ երկու մագնատ՝ ֆուտբոլի և մանկավարժության, Արսեն Աղաջանյանի քավորությամբ, միասին ենք անցնելու մեր ճանապարհը․․․

Իսկ Սիենայի կանաչ թավուտում Հյուսիսի սեբաստացիները կանաչ ծառից, Սարոյանը կասեր, ապրիլի ցոգոլ էին քաղում, որպես հուլիսիսներ․․․ Էս էն ծիրանն է, որ ցոգոլ ժամանակ՝ հիմա պիտի ուտվի, մատղաշ-ջրալի․․․ Կերանք։
Համարձակություն հավաքեց ու մոտեցավ մեզ Ծովինար Բաբայանը՝ փխրուն-նրբագեղ, շիկահեր մի երիտասարդ մայրիկ, 2,5 տարեկան շփոթված Դանիելին գրկած, ծոցում էլ՝ իր նոր աղջնակը․․․
– Պարտեզի համար եմ մոտեցել, տիա՛ր, պիտի ընդունեք․․․ Ճար չունեմ․․․
Դու բոլոր ճարերը գիտես, Ծովինա՛ր, դու փաստն ես մեր նոր օրերի․․․․ Եվ Դանիելն ու իր քույրիկը իրենց պարտեզում են, Սեբաստացի աշխարհում․․․ 

Մազերից քովիդի պիտի ազատվել, հիմա, առավոտ շուտ․․․ Անփոխարինելի վարպետ Իսրայելն ու ես կարոտել ենք իրար։ Լավ է, որ մեր աշխարհում այսպիսի անկյուններ կան սարոյանական։ 

Աշխատանքային երկրորդ օրը իր խորհուրդն ունի, որ պատրաստել է ճանաչված սննդաբան Վարդանուշ Պետրոսյանն իր մասնագետ ընկերների հետ․․․ Նոր սննդակարգով սեբաստացի աշխարհ․․․ 

Այսօրվա չափումները․ 

Քաշը՝ 93 կգ
Մարմնի ջերմաստիճանը՝ 36.0
Զարկերակային ճնշումը՝ 120/80։ 

Երեկ ես օրվա կեսին մեռա՝ քնեցի, հառնեցի… Փրկեցի, փրկվեցի… 

Նոր սննդակարգով իմ օրը՝ թարմ-պայծառ մայիս՝ ստեղծագործական սեբաստացիական հավաքով․․․ 

#2048

 

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Շշմելու ես այսպես… շփոթված, տիա՜ր…

«Շշմելուն» որ չուղեկցեր, այդ վիճակի ապրումներ պարբերաբար ինձ չպարգևեր, ես մանկավարժության հետ մի կյանքի չափ քայլողը չէի՜… Շփոթված վիճակի զգացողությունները, որ խիտ կենսափորձով այնքա՜ն վաղուց եմ հաղթահարել, թվում էր՝ անվերադարձ

Ինչ է մնում, երբ մոռացվում է դպրոցում սովորածը

Ալբերտ Էյնշտեյնը սա էր կրթություն անվանում: Եթե համաձայն եք, անցեք առաջ՝ 138-րդ գրին իմ բլոգապատման… — Դավիթ,- ասում եմ,- քնել ես քո անկողնո՞ւմ: — «Անկողին» չեն ասում, «մահճակալ» են ասում,

Ինչո՞ւ և ինչպե՞ս ուրանալ եղբորը, մոռացումի տալ գործչին ու նրա գործը

Այսօր՝ Վանոյին, վաղը՝ ինձ, մյուս օրը՝ քեզ… 1992-94-ի հայ-ադրբեջանական իսկական պատերազմից ես երբեք ցուրտն ու մթությունը չեմ հիշել: Հիմա էլ: Պատերազմները թիկունքում գտնվողների համար էլ չպիտի անցնեն «ջեռուցման և լույսերի մեջ»: