Վաղ առավոտյան Հայաստանի ազգային ագրարային համալսարանի ագրոնոմիական ֆակուլտետի դեկան Արմենակ Տեր-Գրիգորյանի և դասախոս Արեգ Կարապետյանի հետ ճանապարհվեցինք Արատես։ Կրթահամալիրից մեզ ուղեկցում էր մարզական ուսումնական կենտրոնի ղեկավար, զինղեկ Միքայել Ղազարյանը։

Մասնագետներին Արատես է բերել մեր հնչեցրած SOS-ը։ Նրանք հաստատում են, որ անտառը հանրային աջակցության, պետական անհետաձգելի հոգատարության կարիքն ունի։ Ինչ-որ հատվածներում առանձին-առանձին արվող թրթուրազերծումը, ինչպես կրթահամալիրն է անում Արատեսում, կարևոր աշխատանք է, բայց հարցի վերջնական լուծումը չէ։ Թրթուրն ուտում է Հայաստանի անտառները ամենուր և մեծ արագությամբ տարածվում է։ Հայաստանով մեկ անտառները վերևից պիտի սրսկվեն, որ փրկվեն խժռումից. այլ ձև չկա։ 

Հայաստանի ազգային ագրարային համալսարանի մեր գործընկերների հետ հեռանկարային աշխատանք ենք սկսում։ «Անտառ» ուսումնական նախագիծը կներառվի մեր ճամբարների բովանդակության մեջ։

Մեզ պետք էր հաստատել նաև, որ ինչպես Արատեսում թրթուրազերծման աշխատանքի լծված մեր գործընկերներն էին տեղեկացրել, Արատեսի տարածքը միանգամայն անվտանգ է, այստեղ մոտակայքում այլևս թրթուրներ չկան, և ճամբարը կրկին կարող է գործել։ 

#2066

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Արի՛ Նոր տարի, բայց այնպես արի…

Այո, ճիշտ եք նկատել, ես մաղթանք-շնորհավորանքների, առավել ևս՝ Ամանորի առիթով կամ Սուրբ Ծննդի, սիրահար չեմ: Սուրբ Ծննդի հետ կապված ամեն ինչ կարծես կանոնի է բերված և դա լավ է. մեկ

Ճախրանքով ձևականության հաղթահարման մանկավարժության մասին եմ գրում

Հանկարծ կզարթնի ջերմ լալու փափագ, Սիրտս չի գտնի ոչ մի արտասուք… Հենց Տերյան Վահանի հետ կապը կորցնում ենք… — Ի՞նչ է լինում, հայրիկ,- Դավիթն է հարցնում… — Օ՜, վերջին ընկեր

Սրբազան վայրկյան՝ բռնկումով ու մահով… կանչող կարապներով…

Ինչպիսի՜ օր, որի ավարտին, երբ ուշացած (ի ուշացա՞ծ) գիրդ ես թողարկում (ի հատուկ), ականջս՝ Մարիետին Սիմոնյան, որ ինձ ու մայրենիով անբաժան գուգընկերուհի Սուսանին Մարկոսյան բաց չի թողնում, քիչ է, Չարենց