Ադրիանայի ծամակալի ու թունոտ բաների մասին

Երևանյան քննչական մեկուսարանը և հիվանդանոցը բանտի են նման՝ յուրահատուկ հոտով գաղջ (չօդափոխվող), երկա՜ր ձգվող միջանցք՝ ձախ ու աջ կողմերում՝ դռներով խուլ, խցերով… Պառկի, հիվանդ ես, կալանավոր ես, պառկի-նստի-ընդունի… — Մենակ

Ապակուց էլ թափանցիկ մեր իրականության մասին է իմ 359-րդ գիրը

Երեկոյան ժամը 6-ն անց կեսին մոտ դուրս եմ եկել իմ նոր հեծանվով ու ճանապարհ բռնել դեպի Հանրապետության հրապարակ՝ հրապարակին հարող նոր հրապարակում կրթահամալիրի բանգլադեշցիներիս բացօթյա հանդիպմանը ոչ սեբաստացի երևանցիների հետ,

Չբացվող չակերտ չի հանդուրժի իմ գիրը

Ինձ ուղղված գրավոր հարցն այսպիսին էր. «Երևանի քո սիրած հատածը»… Սկզբում ուզում էի օգտվել վրիպման (հատած — հատված) ընձեռած հնարավորությունից. մտքովս անցան մինչև 90-ականների Երևանի հին տները, քանդած այն տները,