Ես, գիտեք, ակնոց չեմ դնում ո՛չ օպտիկական, ո՛չ արևային, ո՛չ դեկորատիվ… Երբևէ փորձ չեմ արել: Սիրում եմ ակնոցով խաղալ՝ որևէ մեկի, երբ սեղանին է… Կալանատանը, 2000-ին, հանկարծ իմ տեսողությունը վատացավ, ես խառնվեցի իրար… Դժվար էր սկզբում, հետո չէի կարողանում կարդալ… Անհնար էր: Շնորհակալ եմ եղբորս, հնարավոր արագությամբ դատարանի դահլիճ ակնաբույժ եկավ, ստուգեցին-չափեցին, ու ակնոցը ինձ հասավ: Միամիտնե՜ր… Իմ նյարդային դեմքին ակնոցն էր պակաս… Սկզբից վնասվեց մեկը, հետո ՝ մյուսը… Ի՜նչ լավ էր` կալանատանն ավելի երկար չմնացի. ազատության մեջ մեկ-երկու շաբաթում վերականգնվեց տեսողությունս: Մինչ այդ արդեն չորս-հինգ վնասված ակնոց ունեի… Խաղում էի, կոտրում, չէի դնում: Սեղանին ունեմ լամպ. 2000-ից միշտ` մեկուսարանի կալանատանը, թե տանը, ունեցել ու օգտագործում եմ… Գործիք է, է՜… Կիսախավար, կիսամութ, խաղացող-թրթռացող լույս, մանր, չկարդացվող տառատեսակներ, մուգ ֆոներ, չընթերցվող էջեր տանել չեմ կարողանում: Հիմա էլ ակնոց չեմ դնում: Միշտ անվարագույր իմ անկյունը` գրասեղանին լամպով, հարմար է կարդալու, գրելու համար. ինձանից ձախ իմ գրապահարանն է՝ մի քանի տասնյակ ձեռքի տակի կամ հարազատ գրքերով… Տեսողության համար լավագույն բաղադրատոմս եմ գտել՝ ահա: Եկեք օգտագործենք, փորձենք, համոզվենք, եթե որևէ վտանգ չենք տեսնում: Դրական չսպասելիքների 2015 ու բեկո՞ւմ 2015-ին՝ շարունակ ինձ տարբեր ենթատեքստերով հարցնում են ինձ սիրելի-անծանոթ սեբաստացի թե ոչ սեբաստացի: Ասա` ոչ սեբաստացի, դու էլ որևէ կարգավիճակով դարձիր սեբաստացի, այս խտրական վիճակից ազատվիր, դու էլ պրծնես, մեզ էլ պրծացնես…
Այո՛, ոչ մի դրական սպասելիքի տեղ չի թողել 2015-ը մեկնարկով՝ մեր հանրային, պետական կյանքում, քաղաքական իրադարձությունների հունվար-փետրվարի արդյունքների վրա անգամ գարնան առաջին օրը, Էդիտա Հովհաննիսյանի՝ իմ սքանչելի քույրիկի ծննդյան օրը, լույսի շող չի ավելացնում. ակնհայտ է…
Այո՛, բոլոր այս պայմաններով հանդերձ, իսկ մենք սովորական հայաստանցիների կրթական պատվերն ենք իրականացնում, և այս նկարագրած վիճակը՝ դրական սպասումների բացակայությունն ու իրական բացասական ազդեցությունները չեն կարող չազդել մեր կրթության պատվիրատուի, մեր կրթական ծրագրի գլխավոր հեղինակի՝ ուսուցչի ինքնազգացողության վրա: Ես 2015-ի դրոշի վրա մեսրոպատառ, միասնական ուղղագրությամբ, ձեռագիր թե մեդիագիր, գրում եմ, կարդացե՛ք՝ բեկում 2015-ում` անձնային, սեբաստացիական, հանրային կյանքում: Եվ ուզում եմ, պահանջում եմ իմ ընդունակ-եռանդուն-կենսասեր-ջիգյար քույրիկ Էդիտային, իր անբաժանելի քույրիկ Տաթևիկի հետ, իմ խոսք-խնդրանքը, դիմումը՝ պահանջելու պես, ցուցադրեն իրենց անձնային-աշխատանքային-հանրային կյանքում: Պաչիկներ՝ մի՜շտ քեռու: