Դավիթ Բլեյանը մեծերի խմբում է: Մեծ է: Ու մեծավարի քնել է: Հաշտվել ենք եղբորս հետ:
— Պապա ես քեզ շատ եմ սիրում,- գնում գալիս պտտվում է այս մի նախադասությամբ:
— Հայրիկ, որ զուգարան են մտնում, ձեռքերը լվանում են։
— Այո, մտնելիս ու դուրս գալիս։
— Շուտ չըշ անեմ, որ գնամ մուլտիս շարունակությունը նայեմ…
— Վախ, ճուճուլս…,- տաբատն ուժեղ եմ վեր քաշում։ Վազում է դուրս։
— Դավիթ, բա ձեռքերը լվանալը…
— Ժամանակ չունեմ հիմա, հայրիկ, հետո կլվացվեմ։
— Հայրիկ, արի դաշնամուր նվագի, ես երգեմ…
Հե՜յ գիտի, Շուշա՛ն, քույրիկնե՛ր, ձեր եղբոր երգելը գալիս է…
Այսօր էլի Սոնուլիկն է գալիս, իսկ ես պապիկավարի կարոտել եմ Արաքսիկին ու Արևիկին… Հնար գտնեմ՝ կիրակին միասին անցկացնենք։