Դավիթ Բլեյանի հետ կիրակի կարևոր որոշում ենք կայացրել: Նախ՝ հիմնել ենք ավտոնորոգման արհեստանոց. Ստեփան հորեղբայրը չգիտի, բայց իրեն ենք հանձնելու այդ գործի զարգացումը, ինձանից ի՜նչ վարպետ: Բայց երկուսով՝ ես ու Դավիթը, առաջին մեքենան նորոգեցինք: Հետո առանձնացրինք տասնյակի չափ ավտոներ, որոնք անհապաղ տեղափոխում ենք վարպետ Օնիկի` կրթահամալիրի ինժեներիայի ու գործիքաշինության արհեստանոց: Դրանից հետո Դավիթը կազմակերպեց իր ձեռքի տակ գտնվող մեքենաների ցուցադրություն: Լավ ստացվեց: Ոչ ամեն ինչ ցուցադրեց իր ունեցածից, խելացի, աչքի համար հաճո բան ստացվեց: Համարեք բնագիտատեխնիկական ստուգատեսի մեր ընտանեկան էքսպոն. հո չե՞նք թողնի, որ գյոզալ ուսումնական հանրակրթական ստուգատեսն ավարտվի։ Օրինակ վերցրեք, ստեղծեք ընտանեկան ցուցադրությունները զանազան-զարմանազան։ Իր անդրանիկ էքսպոյի նմուշները Դավիթը սկայպով հատ-հատ ցուցադրեց Շուշանին, ով հեռարձակում էր էքսպոն ողջ Վիեննայով մեկ։ Իսկ Վիեննայում տեսանք թիփի-ձյուն, քամին վեր-վեր էր բարձրացնում ձյան փաթիլները: Շուշանն ապրում է հանրակացարանի շենքի 4-րդ հարկում. մենք, այ քեզ սկայպ, տեսանք փողոցում շարված ձյունոտ մեքենաները:
– Շուշան, ցույց տուր քո մեքենան՝ տեսնեմ..
Եղանք խայտառակ… Շուշանը մեքենա չունի։
Իսկ Ձմեռ պապիին Գուլպայի միջոցով Դավիթն ուզում է ուղարկել իր սահնակը.
– Մեկ է ձյուն չի գալիս, թող Ձմեռ պապին խաղա սահնակով, հո սահնակը մեքենա չի, որ ես պահեմ: Պահեմ, որ ժանգոտի՞…
Այսպիսի Դավիթ Բլեյան: